Πολλά σάς χρωστάω, δυό χρόνια τώρα...«Εισπράξτε» κάτι για την σημερινή μαύρη επέτειο

Ως δικαιολογία ας πώ ότι θαμπώθηκα από το ...εθνικό έργο Σαμαρά και το βούλωσα δυό χρόνια...
Σάς έχω όμως κάτι πρωτότυπο, κάτι που αποδεικνύει ότι πολλές φορές...
Η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία
21η Απριλίου 1973. Ο Γιωργηπαπαδόπουλος είχε ήδη εξαγγείλει το «δημοκρατικό» του άνοιγμα προς την πολιτική, έχοντας εξασφαλίσει την σύμπραξη Μαρκεζίνη.
Μιά ...πολυχρωματική παρέα φίλων στα Γιάννενα σχεδιάζαμε να το εκμεταλλευτούμε εκδίδοντας μιά -ερασιτεχνική- εφημερίδα. Αργότερα μετά το «δημοψήφισμα» που λέγονταν ότι θα γίνει το Φθινόπωρο. Σχεδιάζαμε τον "Παρατηρητή της Ηπείρου", που πράγματι εκδόθηκε στις 5-11-73 και συνέχισε ως έντυπο μέχρι το 1996.
21η Απριλίου 1973.
Ήμουν στο γραφείο μου και κατά τις 11 το πρω'ί'...εισβάλει μιά φίλη, που ήξερε τα σχέδιά μας για έκδοση εφημερίδας.
- Τρέξε, μού λέει, και φωτογράφισε την είσοδο του "Παλλάδιου"!!!
Είχα μιά δουλειά στην άκρη της πόλης, στους Αμπελοκήπους, και είπα να το συνδυάσω. Πήρα την φωτογραφική μου μηχανή κι ένα ταξί και κατηφόρισα την οδό 28ης Οκτωβρίου, που τότε δεν ήταν μονόδρομος. Ψιχάλιζε όμως και δεν φωτογράφισα το πράγματι εκπληκτικό φαινόμενο κατεβαίνοντας. Είπα να το κάνω στον γυρισμό. Τζίφος. Η ...μαγεία είχε χαθεί. Την παραθέτω περιγραφικά.
Για να γίνουν κατανοητά τα υπόλοιπα, χρειάζεται εδώ μιά περιγραφή της εισόδου του κινηματογράφου "Παλλάδιον", που τώρα έχει κλείσει και η είσοδός του έχει μετατραπεί σε κατάστημα.
Όπως και σε άλλες αίθουσες θεαμάτων υπήρχε ένας ανοιχτός χώρος μπροστά με δυό ταμεία, αριστερά και δεξιά. Προς τα πίσω μιά τζαμαρία με μιά γυάλινη πόρτα, όπου κόβονταν τα εισιτήρια.
Χαρακτηριστικό :
Στην μετώπη του ανοιχτού χώρου, περασιά με το πεζοδρόμιο, ο κινηματογράφος έβαζε μιά μεγάλη  ταμπέλα με τον τίτλο της ταινίας που παίζονταν.
Και στην μέσα μετώπη, της τζαμαρίας, έβαζε άλλη ταμπέλα με τον τίτλο της ταινίας που θα έπαιζε την επόμενη εβδομάδα.
21η Απριλίου 1973.
Ο, χουντικός βέβαια, νομάρχης για να τιμήσει την επέτειο της ...«Εθνικής Επαναστάσεως» είχε οργανώσει -μετά την σχετική δοξολογία στη Μητρόπολη- μια ομιλία στην αίθουσα του "Παλλάδιου".
Πήγαν λοιπόν κάποιοι υπάλληλοι της Νομαρχίας και κρέμασαν στην είσοδο του κινηματογράφου ένα πανώ που έγραφε "21η Απριλίου 1967". Φαίνεται όμως πως δεν είχαν μεγάλη σκάλα και το κρέμασαν ΚΑΤΩ από τον τίτλο της ταινίας που παίζονταν.
Στην μέσα είσοδο δε, στην τζαμαρία δίπλα στην πόρτα, ΚΑΤΩ από  τον τίτλο της ταινίας που θα έπαιζε την επόμενη εβδομάδα κόλλησαν μια μεγάλη φωτογραφία του δικτάτορα.
Ώ! της δυστυχίας τους...
Η ταινία που έπαιζε ο κινηματογράφος ήταν... ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ.
Και ...κρατηθείτε!
Η ταινία που θα έπαιζε την επόμενη εβδομάδα ήταν... ΤΟ ΜΟΥΤΡΟ!
Φαντάζεστε τη συνολική εικόνα, όταν υπήρχε το πανώ και η φωτογραφία;;;
Έξω:
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ
κι από κάτω
21η Απριλίου 1967 
Μέσα:
 ΤΟ ΜΟΥΤΡΟ
κι από κάτω ο
Γ. Παπαδόπουλος...
Υ.Γ.
Αν υπάρχει κάνας δύσπιστος, ας ψάξει στις τοπικές εφημερίδες της εποχής για να δεί ποιά έργα έπαιξε τότε το "Παλλάδιο"...
Υ.Γ.-2
Για τους Γιαννιώτες: Η φίλη που με ειδοποίησε ήταν η Κ.Φ.,αρχιτέκτων. Όποιος την συναντήσει, ας τη ρωτήσει. Πρέπει να το θυμάται το περιστατικό...

Τί να έχει γίνει πρώτο; Η κότα ή τ' αυγό;Ποιός να το πρωτάρχισε; Ο δωροδόκος ή ο δωρολήπτης; Το ρουσφέτι ξεκίνησε να ζητείται ή να προσφέρεται;

«Αγωνιώδη» ερωτήματα... Ως παιδικά αινίγματα παλιότερα και καφενειακά διλήμματα.. Ως καθημερινή μας πραγματικότητα "ραγδαίων" αποκαλύψεων πλέον.
Στα πλαίσια εμπέδωσης της παγκαλικής ...σοφίας «όλοι μαζί τα φάγαμε»(*) αλλά και του "κοινωνικού αυτοματισμού", θεμέλιου λίθου και ραχοκοκαλιάς του "διαίρει και βασίλευε".
...Αναπηρολόγοι-τυφλολόγοι γιατροί, ΙΚΑτζήδες προστάτες της ...γονιμότητας άτεκνων, ...μπαλοσημοσυλλέκτες «αναπτυξιακοί» υπάλληλοι...
Φυσικά και πρέπει να τιμωρηθούν. Είναι όμως ΑΥΤΟΙ η γενεσιουργός αιτία της διαφθοράς;;;
Τι είναι αυτοί;;; Η ...κόττα ή τ' αυγό;;;
«Χορταστικώτατο» το "μενού" με έξη ιστορίες, πάντοτε αληθινές "μέχρι κεραίας", που ίσως βοηθήσουν να απαντήσετε στα παραπάνω, αν δεν έχετε ήδη απαντήσει. Ή μπορεί και να συμπληρώσουν/ολοκληρώσουν την άποψή σας. Αλλά μπορεί και να την ανατρέψουν... Δεν μπορώ να ξέρω... Εσείς θα μού πείτε.

1. Η απορρόφηση κονδυλίων Δημ. Έργων και "τα παιδιά" (1966)
Σε μιά επαρχιακή πόλη, πρωτεύουσα νομού, εκείνη την εποχή κυριαρχούσε η οικογένεια Τιποτούλη ή Τιπούλη ...εν συντομία. Πέντε αδέρφια. Ο ένας βουλευτής, ο άλλος νομίατρος, ο τρίτος δήμαρχος, ο τέταρτος εκδότης εφημερίδας, ο πέμπτος "διευθυντής" του πολιτικού γραφείου του βουλευτή. Που εκείνο το φεγγάρι έκανε και ...ολίγον υφυπουργός. Επί αποστατών. Το κοροϊδευτικό όνομα λοιπόν της πόλης ήταν ...Τιπουλίτσα. Γάντι της πήγαινε.
Από εκεί έτυχε να ξεκινήσουν τις εργολαβίες δύο νεαρά αδέρφια μηχανικοί, που τους έχουμε ξανασυναντήσει σε προηγούμενες ιστορίες. Και μάλλον θα τους βρούμε και σε επόμενες...
Η εργολαβία που είχαν πάρει ήταν 7 χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου, δεύτερο κομμάτι από την ...Τιπουλίτσα προς τουριστική κωμόπολη. Το πρώτο κατασκευάζονταν από άλλον εργολάβο, ας τον αποκαλέσουμε ...Θεοτοκόπουλο. Θα μάς συγχωρήσει νομίζω ο μεγάλος ζωγράφος μας.
Νομομηχανικός, "δεξί χέρι" του βουλευτή (...έτσι στήνονταν το πελατειακό κράτος τότε) είχε τοποθετηθεί  κάποιος κ. Επικινδύνης (ας πούμε...) που μεριμνούσε για τα ρουσφέτια του πάτρωνα αλλά είχε και τάσεις να «τα πιάνει» από τους εργολάβους.
Τα αδέρφια όμως «δεν μασσούσαν». Είχαν απ' τον πατέρα τους "ευχή και κατάρα" να μην μπλέξουν με πολιτικούς ή/και δωροδοκίες.
Αυτό κακοφάνηκε στον κ. Επικινδύνη και, όποτε ο επιβλέπων μηχανικός του έργου του πήγαινε για υπογραφή ηλεγμένο μηνιαίο λογαριασμό, που υπόβαλαν οι εργολάβοι για υπογραφή και πληρωμή τους, τον ...αποθήκευε. Ενώ ο Θεοτοκόπουλος πληρώνονταν κανονικά για τις δικές του εργασίες.
Πέρασαν δυό-τρείς μήνες και λεφτά ...γιόκ για τα αδέρφια... Φάνηκε που τό πήγαινε ο κ. Επικινδύνης. Στριμώχτηκαν "τα παιδιά", όπως τους αποκαλούσαν. 
Για καλή τους τύχη όμως στην Τιπουλίτσα υπήρχε ένα μεγάλο εμπορικό παλιού τύπου, κανονικό "παντοπωλείο", που είχε «τα πάντα»: Από τρόφιμα και ρούχα μέχρι τσιμέντα, σίδερα και καύσιμα. Τα βασικά δηλαδή υλικά που χρειάζονταν για να προχωρήσει το έργο. Εμπορικό που ανήκε σε τρείς αδερφούς, ας τους πούμε Λιανόπουλους, οι οποίοι καθόλου δεν χώνευαν (πολιτικά αλλά κι αλλοιώς) τους Τιπουλαίους και το ενεργούμενό τους τον νομομηχανικό. Χορήγησαν λοιπόν αμέριστη πίστωση στα "παιδιά" για να συνεχίσουν το έργο χωρίς να πληρώνονται από το κράτος τους μηνιαίους λογαριασμούς. Αλλά και το προσωπικό που είχαν τα "παιδιά", καμμιά δεκαπενταριά άτομα, μαθαίνοντας τον εκβιασμό του Επικινδύνη, δεν πίεζαν για άμεση πληρωμή. Ζούσαν τις οικογένειές τους αγοράζοντας βερεσέ από τους Λιανόπουλους...
Πέρασαν δυό-τρείς μήνες ακόμα, πάνω από εξάμηνο δηλαδή από το ξεκίνημα της εργολαβίας και η Τιπουλίτσα, μικρή πόλη, είχε ...βου'ί'ξει. Παρακολουθούσε με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις και περίμενε να δει αν θα υποκύψουν τ' αδέρφια-εργολάβοι στον διεφθαρμένο νομομηχανικό.
Και να το ...θαύμα!!!
Ο κ. Επικινδύνης καλεί ένα πρω'ί' τον επιβλέποντα μηχανικό και τον βοηθό του εργοδηγό, δημοσίους υπαλλήλους, και τους ...έβαλε πάγο λέγοντας «δεν προσέχετε "τα παιδιά", που δουλεύουν σκληρά και προχωρούν καλά το έργο».
Κόκκαλο οι επιβλέποντες...
«Φέρτε μου αμέσως ένα λογαριασμό να τον υπογράψω για να πληρωθούν» κατάληξε ο κ. Επικινδύνης.
Έτσι κι έγινε.
Πήραν μαζεμένα λεφτά "τα παιδιά" και ξεχρέωσαν προσωπικό και προμηθευτές. Έγινε "πάταγος" στην Τιπουλίτσα με την μεταστροφή του νομομηχανικού.
Ποιά ήταν όμως η αιτία;;; Πώς έγινε το «θαύμα»;;;
Μαθεύτηκε λίγο αργότερα από τον υπάλληλο του πρωτοκόλου της Δ.Τ.Υ.Ν.: Το Υπουργείο Δημοσίων Έργων, βλέποντας μηδενική απορρόφηση κονδυλίων στην εργολαβία "των παιδιών" αλλά κανονική στην διπλανή εργολαβία Θεοτοκόπουλου είχε στείλει τηλεγράφημα στον Επικινδύνη ζητώντας του να κηρύξει έκπτωτα "τα παιδιά" αφού ...δεν προχωρούσαν το έργο...
Πώς να μην κάνει κωλοτούμπα ο νομομηχανικός;;; Δεν τολμούσε να φτάσει ως εκεί τον εκβιασμό του... Θα τον πήγαιναν για κρέμασμα...
Επιμύθιο: Όταν συνάδουν και κάποιες περιστάσεις, κάνει καλό να αντιστέκεσαι στην διαφθορά. Τα "παιδιά", μετά το «στραπάτσο» του Επικινδύνη, βρέθηκαν στο "απυρόβλητο": Μαθεύτηκε στους κύκλους των Δ.Ε. και στο εξής τους άφηναν ήσυχους κάποιοι άλλοι επίδοξοι δωρολήπτες.

2. Επιστροφή φόρου κατόπιν ...αντιπαροχής (1968)
Το ζευγάρι των μηχανικών στην Ηγουμενίτσα, που «πρωταγωνιστεί» στην ιστορία του περσυνού Απριλίου, έλαβε ένα γράμμα από την Εφορία Δάφνης-Υμηττού ότι η σύζυγος είχε να εισπράξει μιά επιστροφή φόρου από μια μελέτη που είχε κάνει όσο ήταν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στον Υμηττό, όπου έμεναν οι γονείς της και η ίδια, πριν παντρευτεί και μετεγκατασταθεί. Ούτε που την θυμόταν, ούτε ήξερε ότι, αν δεν έχεις άλλα εισοδήματα ο φόρος που ΠΡΟ-κρατείται από τις αμοιβές μελετών, μπορεί να επιστραφεί κατά ένα μέρος.
Πήγε ο σύζυγος, συνδυάζοντάς το με κάποιες άλλες δουλιές, διότι η κυρία ήταν έγκυος. Τον υποδέχτηκε ο αρμόδιος τμηματάρχης, προχωρημένης ηλικίας, είδε το πληρεξούσιο και τού 'δωσε να συμπληρώσει μερικά χαρτιά και μιά απόδειξη για 8.000 δραχμές. Καλό ποσόν τότε αφού οι μισθοί ήταν περί τις 1.000. Ύστερα του είπε να περάσει την άλλη μέρα να πάρει τα χρήματα.
Την άλλη μέρα δεν τον παράπεμψε στο Ταμείο αλλά τον πήρε στο διάδρομο, «ιδιαίτερα», και τού δωσε ένα φάκελλο (ο εφοριακός στον μηχανικό... όχι αντίστροφα...) με λεφτά μέσα.
- Έξη χιλιάδες είναι, του είπε. Κράτησα τις δύο, διότι σάς ξεκαθάρισα την υπόθεση. Μόνοι σας δεν θα τα παίρνατε ποτέ.
Σάστισε ο νεαρός μηχανικός κι έφυγε χωρίς να του πει τίποτα. 
Αρχές του 1968 ήταν. Επί χούντας... αλλά αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία: Θέριεψε μεν τότε η διαφθορά, κυρίως με το ..."μπαλόσημο" για νέα ξενοδοχεία (δείτε την επόμενη ιστορία μου) αλλά σε άλλους τομείς και προϋπήρχε και -δυστυχώς- συνεχίστηκε και μετά τη χούντα, όπως καλά ξέρουμε. 

3. «Ποιός θα κάνει τον ξενοδόχο»;;; (1971)
Απόγευμα στο γραφείο Τεχνικής Εταιρείας. Αγροτο-ψαράς παραλιακού χωριού καταφθάνει και ζητάει να δει τ' αφεντικό. Γνωρίζονταν από παλιότερα, όταν κατασκεύαζε το υδραγωγείο στο χωριό του. Δεν έψαχνε για δουλειά, άλλο πράγμα ήθελε να συζητήσει.
Είχε ένα κλήρο κοντά στην παραλία, σαράντα στρέμματα με αρκετές ρίζες ελιές. Αλλά δεν τον ικανοποιούσε να τις περιποιείται 300 μέρες  και να μαζεύει τον καρπό μιά φορά το χρόνο...  Τό 'χε ρίξει και στο ψάρεμα. Με δυναμίτη. Και την πλήρωσε άσχημα. Είχε χάσει τρία δάχτυλα και ένα μάτι...
Η χούντα είχε πλέον προχωρήσει σε ...ξεφτίλα και τό 'χε ρίξει στην ...ανάπτυξη. Την τουριστική. Ο ΕΟΤ, με επικεφαλής Γενικό Γραμματέα τον ...διάσημο (συν;)ταγματάρχη Μπαλόπουλο, έδινε αφειδώς επιδοτήσεις και συνηγορίες για τραπεζικά δάνεια. Ταχύτατα και με "συνοπτικές" διαδικασίες ...αρκεί να... αρκεί να «κολλούσες» επάνω στην αίτηση έγκρισης το ανάλογο ..."μπαλόσημο".
Ως αστείο βέβαια το αναφέρω. Είχε γίνει πλέον ευρύτατα γνωστό ότι ο Γ.Γ. και οι παρατρεχάμενοί του «τα έπιαναν χοντρά» από κάθε έγκριση άδειας νέου ξενοδοχείου, άδεια που δεν περνούσε από κανέναν ουσιαστικό έλεγχο.
Τά 'χε μάθει κι ο αγροτο-ψαράς Γιώργος αυτά και σκέφτηκε να "αξιοποιήσει" τον κλήρο.
- Γειά σου, αφεντικό.
- Καλώς τον Γιώργο, τί κάνει το χωριό;
- Τα ίδια και τα ίδια... Ήρθα για το εξής: Θέλω να φτιάξουμε συνεταιρικά ένα ξενοδοχείο στον κλήρο μου. Ξέρεις που βρίσκεται.
- Ναί... Το θυμάμαι. Ωραίος ελαιώνας.
- Θα φτιάξετε τα σχέδια και τον προϋπολογισμό. Θα τον φουσκώσουμε στα διπλά. Κανένας δεν θα το ελέγξει. Η επιδότηση για την περιοχή μας είναι 40% και από εκεί και πέρα δάνειο. Το 10% θα πάει στον Μπαλόπουλο και την παρέα. Με το 30% και ένα δάνειο 20-30% θα κατασκευάσετε το ξενοδοχείο. Σε 2-3 χρόνια θα ξεπληρώσουμε το δάνειο και από εκεί και πέρα...
- Ξεσκολισμένος μού ήρθες... Έμαθες καλά τα κόλπα...
- Το σκέφτομαι μήνες. Οι ελιές είναι μιά επάνω, μιά κάτω. Πολλή δουλειά και κρέμεσαι από το τι καιρό θα κάνει... Τί λές; Θα το προχωρήσουμε;;;
- Όλα καλά, βρε Γιώργο... αλλά ποιός θα κάνει τον ξενοδόχο;;; Εσύ αγρότης, εγώ μηχανικός... Ποιός θα το δουλέψει για να ξεχρεωθεί και να βγάζει λεφτά μετά;;; Δεν θα εγκαταλείψω τις δουλιές μου για να μπω σε επιχειρήσεις που δεν ξέρω.
Τό 'φτιαξε τελικά το ξενοδοχείο ο Γιώργος. Με άλλον συνέταιρο. Μιά φτηνή κατασκευή. Δεν πήγαν καλά. Τους το πήρε η τράπεζα τελικά. Όπως κι άλλα πολλά ανά την Ελλάδα, κατασκευασμένα επί χούντας.

4. Θέλω να μού 'ρθεις μιά φορά ως Παπαδόπουλος... (1976)
Η ποδοσφαιρική ομάδα επαρχιακής πόλης είχε πρόβλημα. Είχε «αγοράσει» πέντε αργεντίνους ποδοσφαιριστές αλλά επιτρέπονταν να έχει μόνον δύο αλλοδαπούς. Κάτι έπρεπε να κάνει με τους τρεις απ' αυτούς... Τους είχε ανάγκη για να πετύχει το στόχο ανόδου στην ψηλότερη, την ανώτατη, κατηγορία.
Ένας «δαιμόνιος» δικηγόρος τους βρήκε τη λύση: Να ...ελληνοποιηθούν οι 3 αλλοδαποί! Να δηλώσουν ότι θέλουν να υπηρετήσουν στον ελληνικό στρατό, να καταταγούν. Και μόλις κάνουν την -ολιγόμηνη- θητεία τους να ζητήσουν και να πάρουν ελληνική ιθαγένεια.
Τέλειο σχέδιο. Ναι... αλλά έπρεπε να βάλει το χεράκι του και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, για να γίνουν γρήγορα όλα αυτά αλλά και για να είναι εικονική η υπηρέτηση των ποδοσφαιριστών στο στρατό, ώστε να μην χάσουν τις προπονήσεις της χρονιάς...
Γόρδιος δεσμός;;; Καθόλου!!! Διότι ο υπουργός Ε.Α. εκλέγονταν βουλευτής στην ίδια περιοχή...
Ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας, εργολάβος αλλά όχι του "κλίματος" του υπουργού (δεν είχε καταφύγει ποτέ σ' αυτόν για κάποια ευνοϊκή μεταχείριση), ήρθε σε επαφή με το υπουργείο και ορίστηκε ένα ραντεβού με τον υπουργό.
Ξεκίνησε για Αθήνα λοιπόν το μισό Διοικητικό Συμβούλιο για να εκθέσει το αίτημα ελληνοποίησης των ποδοσφαιριστών και να ρυθμιστούν οι σχετικές λεπτομέρειες.
Είπαν τί είχαν να πουν με τον υπουργό, τα κανόνισαν όλα, ήρθε η ώρα να φύγουν. Τους συνόδεψε στην πόρτα ο υπουργός και τους αποχαιρέτησε έναν-έναν. Φτάνοντας στον πρόεδρο τού είπε:
- Θέλω μιά φορά να έρθεις εδώ ως Παπαδόπουλος!!!
Να τού ζητήσει δηλαδή ως άτομο, όχι ως πρόεδρος της ομάδας, κάποια χάρη, κάποιο ρουσφέτι...
ΕΠΙΜΥΘΙΑ (πολλά...)
Ι. Το ρουσφέτι κάποιες φορές -ίσως κι όλες...- είναι πιό χρήσιμο στον ...παρέχοντα από ό,τι στον ...λαμβάνοντα. Οπότε μπορεί να προσφέρεται χωρίς να έχει ζητηθεί !
ΙΙ. Μπρος στα ψηφοθηρικά «κέρδη» από την αναβάθμιση μιάς ποδοσφαιρικής ομάδας καμμιά σημασία δεν έχει ο εξευτελισμός της στρατιωτικής θητείας.
ΙΙΙ. Και μάλιστα όταν συμπράττει σ' αυτόν υπουργός δηλωμένος ως γνήσιος "εθνικόφρων"...
ΙV. Ο εν λόγω υπουργός στο πολιτικό γραφείο του στην εκλογική του περιφέρεια απασχολούσε 11 (έντεκα!) υπαλλήλους που η κύρια δουλειά τους ήταν να «εξυπηρετούν» τους ψηφοφόρους σε θέματα μεταθέσεων στρατιωτών, αναβολών θητείας, προαγωγών κλπ.
V. Και έτσι εκλέγονταν πάντοτε πρώτος στο κόμμα του, υποσκελίζοντας -με διαφορά- τους συνυποψηφίους.

5. Οι τρεις σκληρά εργαζόμενες δακτυλογράφοι (1979)
Είχα πάρει την εργολαβία εγκατάστασης δικτύων ΔΕΗ στην Ήπειρο. Για δυό χρόνια. Για να πληρωθώ όμως τους μηνιαίους λογαριασμούς που ελέγχονταν και υπογράφονταν από τους κατά τόπους επιβλέποντες μηχανικούς της ΔΕΗ, έπρεπε να πάω από τα Γιάννενα στην Πάτρα, να ελεγχθούν και από τον εκεί διευθυντή και να εκδοθεί η σχετική "εντολή πληρωμής" μου, που ήταν (όλο κι όλο...) καμμιά δεκαριά δακτυλογραφημένες αράδες.
Στο ισόγειο του κτιρίου της ΔΕΗ, στην "Ακτή Δυμαίων", βρίσκονταν το γραφείο των τριών δακτυλογράφων της, που είχαν κι έναν προϊστάμενο βέβαια...
Δεν τις είχα δει ποτέ να ...σκοτώνονται στη δουλειά αλλά ο προϊστάμενος θεωρούσε ότι η "εντολή πληρωμής" ήταν ιδιωτικό έγγραφο και δεν έπρεπε να την γράψουν αυτές. Οπότε μετά τον έλεγχο, έπρεπε να πάρω τα σχετικά χαρτιά, να τρέξω στο κέντρο της πόλης σε κάποια επαγγελματία δακτυλογράφο, να μου χτυπήσει τις δέκα αράδες της "εντολής πληρωμής", να ξαναγυρίσω στα γραφεία της ΔΕΗ, να πάρω την επιταγή, να ξανατρέξω στο κέντρο για να προλάβω την τράπεζα.
Είτε...
Να δώσω τρία χιλιάρικα (δραχμές) στον προϊστάμενο για να διατάξει τις δακτυλογράφους να κάνουν "ξένη" δουλειά, αμειβόμενες ιδιαίτερα. Τόσο ήταν η ταρίφα...
Έ! δεν το χώνεψα αυτό!
Έπαιρνα μαζί μου μια γραφομηχανή και μιά δικιά μας δακτυλογράφο, την πήγαινα ...ταξειδάκι ώς την Πάτρα, μόλις τελείωνε ο έλεγχος χτυπούσε τις δέκα αράδες της "εντολής πληρωμής" και τέλος... Μέχρι το μεσημέρι ξεμπερδεύαμε.

ΕΠΙΜΥΘΙΟ

Η διαδικασία "ιδιαίτερης" πληρωμής, προϊσταμένου και δακτυλογράφων, ήταν γνωστή και στους «παραπάνω»... Αλλά ποιός τολμούσε να θίξει τα κακώς κείμενα... να ανακατέψει τα σκ - - -;;; Θα βρωμούσαν...

Με τα δίκτυα της ΔΕΗ αντιμετώπισα και άλλες «ωραίες» καταστάσεις. Αναμείνατε στην οθόνη σας...

6. «Καβούρια έχει στις τσέπες» (ο εργολάβος);;; (1983)
Για το έργο στην ΔΕΗ Πτολεμα'ί'δας έχετε ίσως διαβάσει προηγούμενη ιστορία μου. Για την ουρά αυτοκινήτων υπαλλήλων στην "μπάρα" εξόδου από τα γραφεία... Μία ώρα πριν τη λήξη του ωραρίου...
Τώρα σάς έχω κάτι διαφορετικό. 
Οι πιέσεις για δωροληψία από τους επιβλέποντες είχαν γίνει αφόρητες. Αλλά η εταιρεία δεν έλεγε να ...μασήσει και να τους δωροδοκήσει. Κι αυτοί έκαναν αυτό που τους ήταν εύκολο να κάνουν: Με διάφορες προφάσεις ελέγχων και επανελέγχων των "πιστοποιήσεων εργασιών" καθυστερούσαν την πληρωμή των μηνιαίων λογαριασμών.
Ένας, δυό, τρείς, τέσσερις μήνες καθυστέρηση. Στριμώχτηκε η εταιρεία, τέλειωσαν τα χρηματικά της αποθέματα.
Δυό μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι (πάνω από 300 άτομα) έκαναν επίσχεση εργασίας. Και βέβαια η κατάσταση χειροτέρεψε. Το έργο σταμάτησε.
Θορυβήθηκε και η ΔΕΗ και έστειλε εκπρόσωπό της (έναν από τους επιβλέποντες μηχανικούς) στη Συνέλευση των ...μη εργαζόμενων εργαζόμενων.
Όταν το προσωπικό, που ήταν ενήμερο για την κατάσταση, στρίμωξε τον εκπρόσωπο της ΔΕΗ για την καθυστέρηση πληρωμής των λογαριασμών του εργολάβου, και κατά συνέπεια και την δικιά τους, αυτός ψέλλισε διάφορα «με νόημα» και κατάληξε με την αποστροφή:
«Καβούρια έχει στις τσέπες ο Παπαδόπουλος»;;;
Έτσι ακριβώς κατάληξε. Μπροστά σε καμμιά διακοσαριά άτομα.
Και αποχώρησε με ... το κεφάλι ψηλά. Είχε πει την αλήθεια ο άνθρωπος!
Όποιος δεν δωροδοκεί στα έργα της ΔΕΗ, δεν προκόβει...

Τις υπ.αριθ. 2, 5 και 6 ιστορίες αφαιρέστε τες από αυτές που σάς χρωστάω. Από αυτές που σάς έχω υποσχεθεί σε προηγούμενες "αναρτήσεις" εδώ.
- - - - - - - - - - - - - - - -
(*) Αν με το "εμείς" εννοούσε ..."αυτοί" ήτοι "εμείς οι κυβερνώντες" ΔΕΝ διαφωνώ καθόλου...

...Χορταστικό πακέτο: 3 ιστορίες μαζί

Μέρες που περνάμε... Τί μέρες λέω... Μήνες είναι! Που μάλιστα με το "κούρεμα" και την νέα δανειακή πάνε να μάς τους κάνουνε χρόνια... Θα κρατήσω όμως την αρχική έκφραση. Μέρες χρέους που περνάμε, άδικου και δυσβάσταχτου χρέους, σκέφτηκα πως δεν είναι σωστό εκτός από της ...Μιχαλούς (λέγε με: Δημόσιο...) να χρωστάω και σε σάς!
Άθροισα λοιπόν τις ιστορίες που σάς χρωστάω και τις βρήκα 22! Καλό κουράγιο νά 'χετε... Αν γράφω από μία κάθε τόσο... θα μέ προλάβει η αλτσχάϊμερ... Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μερικά ..."πακέτα", μπας και μπορέσω σε 6-7 «τέρμινα» να ξεχρεώσω. Κι αν κάθε «τέρμινο» είναι 2-3 βδομάδες -και συνυπολογίζοντας τίποτε έκτακτους συνειρμούς λόγω των εντωμεταξύ γεγονότων- προβλέπω να ξεχρεώσω μέχρι το καλοκαίρι. Καλά είναι...
Ως πρώτο "πακέτο" διάλεξα τρεις (μία για την Εφορία, μία για την ΔΕΗ και μία για την Τροχαία Αστυνομία) που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Δείχνουν πόσο στενοκέφαλη είναι η νοοτροπία, πόσο περιωρισμένη η αντιληπτικότητα των οργάνων του Δημοσίου, και άρα η ικανότητά τους να υπηρετήσουν το αληθινό Δημόσιο Συμφέρον.
Αυτό δεν έχει να κάνει με -ούτε χαρακτηρίζει- την ατομική ικανότητα καθενός/καθεμιάς που δουλεύει στον δημόσιο τομέα! Απλώς δείχνει πόσο δίκιο είχε κάποιος, πολιτικός φιλόσοφος νομίζω, χαρακτηρίζοντας το σημερινό κράτος -γενικά και διεθνώς!- ως «συλλογικό ...μωράκι».

ΑΓΟΡΑΖΟΝΤΑΣ ΧΩΡΑΦΙΑ ΓΛΙΤΩΝΕΤΕ ΦΟΡΟΥΣ
Με τα δυό αδέρφια μου (νεαροί όλοι 28-33 χρονών) είχαμε συστήσει μια Ανώνυμη Εταιρεία (μοναδικοί μέτοχοι οι τρεις μας και Διοικητικό Συμβούλιο επίσης) και αγοράσαμε το 1970 ένα ακαλλιέργητο χωράφι έξω από την πόλη για να εγκαταστήσουμε μηχανήματα παραγωγής έτοιμου μπετόν.
"Αντικειμενικές αξίες" δεν είχαν εφαρμοστεί τότε. Λόγω ...βλακείας όμως (θα δείτε παρακάτω...) το δηλώσαμε όσο το πήραμε (300.000 δρχ) και πληρώσαμε τον φόρο μεταβίβασης -11% τότε- κανονικά. Ένα χρόνο αργότερα μάς κάλεσε ο Έφορος για "συμβιβασμό". Έτσι γινόταν τότε. Πήρα μαζί το δικηγόρο μας (για να αποφευχθεί τυχόν εκδήλωση επιθυμίας δωροληψίας...) και πήγαμε.
- Από τα στοιχεία που έχουμε, κ. "Παπαδόπουλε", το χωράφι αξίζει περισσότερο. Να βάλουμε ένα εκατομμύριο; Θα πληρώσετε ως φόρο 77.000 δρχ μόνον ακόμα...
- Δεν ξέρω τί λένε τα στοιχεία σας, κ. Έφορε, αλλά εμείς το δηλώσαμε όσο ακριβώς το αγοράσαμε. Και σε καμμία περίπτωση δεν θα δεχθούμε να υπογράψουμε ένα χαρτί "συμβιβασμού" που θα δείχνει ότι αρχικά κάναμε ψευδή δήλωση! Δεν θα ξεκινήσουμε την καρριέρα μας με κάτι τέτοιο.
- Μά... Όλοι έτσι κάνουν... Βάζουν λιγότερα στο συμβόλαιο και μετά δέχονται κάτι παραπάνω...
- Μπορεί... Εσείς ξέρετε... Εμείς όμως δεν κάναμε έτσι και δεν θα δεχθούμε το "κάτι παραπάνω"...
- Είμαι υποχρεωμένος τότε να συντάξω πράξη επιβολής πρόσθετου φόρου. Έχει και πρόστιμο...
- Θα προσφύγουμε στο Διοικητικό Δικαστήριο με το αιτιολογικό ότι μάς εξωθείτε να γίνουμε νομότυποι φοροκλέφτες!
- .................... {έκπληκτο βλέμμα και ...σιωπή ιχθύος}
- Το καταλαβαίνετε κ. Έφορε αυτό;;; Έχουμε οικογενειακή Α.Ε. και ο φόρος πάνω στα διανεμόμενα κέρδη είναι 45%. Αν προχωρήσετε στην πράξη επιβολής, θα αρχίσουμε να αγοράζουμε φτηνά ακαλλιέργητα χωράφια δώθε-κείθε και θα φτιάχνουμε συμβόλαια με αξίες όσο θα γράψετε εσείς. Το υπερβάλλον ποσό από το πραγματικό τίμημα θα το αφαιρούμε από το ταμείο της Α.Ε. και θα το μοιραζόμαστε τα αδέρφια, οπότε δεν θα χρειάζεται να εμφανίζουμε διανομή κερδών!!! Έτσι θα κλέβουμε νομότυπα ποσοστό 34%. Αν δεχτούμε τον συμβιβασμό στο συγκεκριμένο χωράφι θα έχουμε νομιμοποιημένη φοροκλοπή 45%x700.000-77.000=238.000 δρχ.
«Κόκκαλο» ο Έφορος...

Η αφήγηση είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ακριβής, ακόμα και στα ποσά!!!
Υ.Γ.
Και... εμείς μεν δεν αγοράσαμε κάποιο άλλο χωράφι...
Να είστε όμως βέβαιοι πως, μέχρι την εφαρμογή των αντικειμενικών αξιών
αλλά πιθανόν και μετά, κάποιες εκατοντάδες -αν μη χιλιάδες...-
οικογενειακές Α.Ε. «αξιοποίησαν» αυτή τη νομότυπη φοροκλοπή,
σπρωγμένες από την κοντόφθαλμη, μικρόνοη κρατική πολιτική. 

ΜΕΙΩΣΗ ΩΡΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ...ΣΤΗ ΜΠΑΡΑ
Το 1982-83 διεύθυνα ένα εργοτάξιο αποκάλυψης λιγνίτη στην Πτολεμα'ί'δα. Στο "Πεδίο Κομάνου" κατά την επίσημη ονομασία του απο την ΔΕΗ. Εμείς σκάβαμε και απομακρύναμε τα "στείρα", ένα χωμάτινο στρώμα πάχους ~20 μ., αποκαλύπταμε το στρώμα του λιγνίτη. Ερχόταν μετά η ΔΕΗ με τα δικά της μηχανήματα -κάτι τεράστιους καδοφόρους εκσκαφείς και έπαιρνε τον λιγνίτη, που με ταινιόδρομους το μετέφερε στα εργοστάσια καύσης -δημιουργίας ατμού- για να παράγει ρεύμα.
Το "Πεδίο Κομάνου" βρίσκονταν δεξιά στο δρόμο Κοζάνη-Πτολεμα'ί'δα και πιο κάτω αριστερά ήταν τα κεντρικά γραφεία της ΔΕΗ. Απέναντί τους όμως, στο άκρο του "Πεδίου", ήταν κάτι άλλα γραφεία της, του "Τομέα Εκμετάλλευσης" ή κάπως έτσι. Πρέπει να δούλευαν εκεί 150-200 άτομα. Το ωράριό τους  ήταν 7-2.30μμ, αν δεν μέ απατά η μνήμη. Στην έξοδο προς τον ασφαλτόδρομο υπήρχε φυλάκιο και μπάρα.
Πίσω απ' αυτή την μπάρα λοιπόν -ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!- ήδη από τη 1.00-1.30μμ άρχιζαν να ...συσσωρεύονται αυτοκίνητα υπαλλήλων της ΔΕΗ με ένα ή δύο άτομα μέσα. Η μπάρα άνοιγε γι' αυτά στις 2.30μμ, στη λήξη του ωραρίου. Εγώ και όποιοι άλλοι μη-υπάλληλοι περνούσαμε δίπλα κι ο φύλακας μάς άνοιγε την μπάρα και βγαίναμε στο δρόμο, όποτε θέλαμε. Όχι όμως οι υπάλληλοι! Αυτοί περίμεναν ...υπομονετικά μέσα στο αυτοκίνητό τους τη λήξη του ωραρίου. Μαζεύονταν κάθε φορά πάνω από 30-40 αυτοκίνητα! Ουρά επί μία-μιάμιση ώρα!
Δεν τό 'ξερε η Διοίκηση; Βεβαίως και τό 'ξερε...
Δεν είχε τρόπους να τηρείται το ωράριο με τους υπαλλήλους ΜΕΣΑ στα γραφεία;
Βεβαίως και είχε... Προφανώς όμως δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις της με το προσωπικό... Θα «άρπαζε» αμέσως την κατηγορία ότι τους «πίνει το αίμα»... Κυκλοφορούσε άλλωστε και πολύς ...σοσιαλισμός την εποχή εκείνη...(*)
Διατήρησε λοιπόν το ελάχιστο: Να μην κυκλοφορούν μέσα στην πόλη υπάλληλοί της πριν την λήξη του ωραρίου! Μικρή η Πτολεμα'ί'δα, ήταν γνωστοί ποιοί δούλευαν στην ΔΕΗ. Όλο κι όλο το ενδιαφέρον της Διοίκησης ήταν να ΜΗΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι δεν δουλεύουν κανονικά το ωράριό τους...
Άμ! κι εκείνοι οι υπάλληλοι... Που προτιμούσαν να είναι μία-μιάμιση ώρα μέσα στο αυτοκίνητο παρά στο γραφείο τους;;;
Τί να πεις...

(*) Για να είμαι δίκαιος πάντως, πρέπει να πω 

πως το φαινόμενο δεν δημιουργήθηκε επί ΠΑΣΟΚ. 

Όπως έμαθα, έτσι γίνονταν και παλιότερα.

Τρέχοντας με 110 μεν (σε επαρχιακό δρόμο), δεξιά δέ!
Πριν από την Πτολεμα'ί'δα δούλευα σε ένα αρδευτικό έργο στον κάμπο τη Έδεσσας. Είχα γραφείο και εκεί και στην Θεσσαλονίκη, όπου ήταν η έδρα της Επιβλέπουσας Υπηρεσίας. Και πηγαινοερχόμουν συχνά-πυκνά. Επαρχιακός δρόμος τότε. Δυό λωρίδες, οχτώ μέτρα πλάτος συν δυό ερείσματα από ένα μέτρο, σύνολο δέκα. Το όριο ταχύτητας ήταν 70 γενικά και σε κάτι ευθυγραμμίες 90. 
Λίγη, σχετικά, κυκλοφορία αλλά πυκνή αστυνόμευση. Μέχρι τη Θεσσαλονίκη συναντούσα δύο τουλάχιστον περιπολικά κάθε φορά. Τρία χρόνια εκεί όμως είναι ζήτημα αν με είχαν σταματήσει δυό-τρείς φορές. Χωρίς να μέ "γράψουν". Φοράω πάντα τη ζώνη, πάω δεξιά και, σε τέτοιους δρόμους, πάω με τους δεξιούς τροχούς στη γραμμή του ερείσματος, ώστε να μπορεί κάποιος άλλος να μέ προσπεράσει χωρίς πρόβλημα.
Γενικά οδηγώ ήπια, δεν τρέχω. Σπάνια παραβιάζω τα όρια ταχύτητας. Φροντίζω να μην βιάζομαι, κανονίζω να έχω άνετο χρόνο για το κάθε ταξείδι.
Εκείνη τη φορά όμως είχα καθυστερήσει στο έργο απρόβλεπτα και είχα να προλάβω μιά αεροπορική πτήση. Έπρεπε να να μειώσω το χρόνο κατά 1/3 από τον συνήθη μου. Καλό αυτοκίνητο είχα, το "πάτησα" 110-120. 
Πάντα δεξιά όμως! Και «καβάλα» στο έρεισμα. Δεν είχα πρόβλημα, έμπειρος οδηγός ήμουν. Κατά περιόδους έκανα 3.500-4.000 χιλιόμετρα το μήνα για τις δουλιές μου.
Τρία περιπολικά συνάντησα. Όλα έκαναν έλεγχο ταχύτητας με ένα ...κανονάκι καθένα, αυτό που συνήθως λέγεται "ραντάρ"(*).
Κανένα δεν μέ σταμάτησε. Δεν έστρεφαν καθόλου το κανονάκι πάνω στο αυτοκίνητό μου!
Πήγαινα ΔΕΞΙΑ κι έκανα, όποτε χρειάστηκε, σωστά τα προσπεράσματα. Φλάς αριστερά φλάς δεξιά.
Η «μανιέρα» τους είναι να στρέφουν την προσοχή σε όσα αυτοκίνητα πάνε στο κέντρο του δρόμου ή προσπερνούν άτσαλα.
Όχι πως έχουν άδικο "πέρα για πέρα" αλλά δεν είναι κι αυτό ένα είδος «κόλλημα»;;;

(*) Δεν έχουν σχέση με τα πραγματικά ραντάρ.
Υπέρηχο παράγουν και μετρούν την διαφορά μήκους κύματος 

μετάβασης-ανάκλασης (φαινόμενο Ντόπλερ-Φιζώ)

Η επαναχρησιμοποίηση μιας "σαγιονάρας" ή η φιλοσοφία του «δεν πετάμε τίποτα»

Από το πρόσφατο -για γέλια αλλά και για ΠΟΛΛΑ κλάμματα...- επεισόδιο του κ. Κίμωνα Κουλούρη, παρακινήθηκα να θυμηθώ τις παρακάτω ...αυτοκινητοϊστορίες μου:
1. «Δεν προσπερνούν από αριστερά, κοπέλλα μου!!!».
2. «Του κυρ-Αλέκου είσαι εσύ;;;» ή πώς νίκησα -δικαστικά- το "ραντάρ" της Τροχαίας.
3. Πώς φαγώθηκε ο δίσκος του στρατιωτικού τζίπ.
4. Η Κική και τ' αυτοκίνητα, ο κ. Σπύρος και το ποδήλατο.
5. Το ...τραίνο στην Autobahn τρέχει με 180.
6. Τρέχοντας με 110 μεν (σε επαρχιακό δρόμο), δεξιά δέ!
7. Τρείς ιστορίες στην Αγγλία: Ανάποδα στην  Oxford street - ένα 4ωρο στον Μ1 - Μία ...απόσυρση κακοσταματημένου στο Heathrow και η ανέξοδη επανάκτηση.
8. Απόσυρση κακοπαρκαρισμένου - Δίκη - Ανέξοδη επανάκτηση ...αυθημερόν στην Ν. Υόρκη το 1977.
Όσο για το "κόκκινο" που τόσο ...αρέσει στον σοσιαλιστή Κουλούρη, θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον θεσσαλονικιό ταξιτζή «Περνάει ο αδερφός μου ο Μήτσος»... Ίσως σάς το πω στο τέλος.
Κατάγραψα τους τίτλους από τις παραπάνω για να σάς τις ...χρωστάω. 
Θα σάς τις διηγηθώ κάποτε κι αυτές τις γαργαλιστικές ιστορίες. Καθώς και τις άλλες που σάς χρωστάω για την ΔΕΗ και τις Εφορίες. 
Τις παράθεσα για να τις έχω κάπου. Στην ηλικία μου και με την ...επερχόμενη "αλτσχάϊμερ" δεν θα ήταν πολύ χρήσιμο να έγραφα τους τίτλους τους σε κάποιο χαρτί... «Πού τό 'βαλα; Πού είναι το άτιμο;» κλπ...
Στο θέμα μας τώρα:
Η ΕΠΑΝΑΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΜΙΑΣ ΣΑΓΙΟΝΑΡΑΣ
Η επαναχρησιμοποίηση διάφορων ειδών είναι πολύ καλό πράμμα. Πολύ καλλίτερο από την ανακύκλωση. Που βέβαια είναι απείρως καλλίτερη από το να πετάμε πράμματα...
Η μητέρα του Νικηφόρου, χωρίς να είναι ιδιαίτερα φτωχή, είχε μάθει από τα μικράτα της (γεννημένη στις αρχές του 20ού αιώνα) να μην πετάει πράμματα. Κρατούσε και φύλαγε σχεδόν κάθε τί, με την σκέψη ότι κάποτε θα χρειζόταν κάπου το κάθε "κάτι". Και στο χωριό, όπου κυρίως ζούσε, το να καλύπτεις τις ανάγκες σου "εκ των ενόντων" ήταν όρος επιβίωσης περίπου... Για το 1960± μιλάμε.
Έξω από το μαγερειό της είχε πέντε τενεκέδες, στους οποίους έρριχνε, επιλεκτικά, τα ...υποπροϊόντα του μαγειρέματος και τα αποφάγια: Αυτά για τις κόττες, αυτά για τη γάτα, αυτά για το σκυλί, αυτά για τη γίδα, αυτά για το γομάρι. Πλήρης αξιοποίηση! Τίποτε για πέταμα!
Ο Νικηφόρος μιά Κυριακή είχε επισκεφτεί τους γονείς του στο χωριό για να τους δει, μιά και δούλευε μακριά τους. Φάγανε, τα είπανε, ήρθε η ώρα για να φύγει. Πριν μπεί σ' ένα παλιό τζίπ, "συμμαχικό", που είχε, πρόσεξε μια λιμνούλα από νερό. Ανοίγοντας το καπώ είδε πως έτρεχε το ψυγείο του. Δεν γινόταν να ταξειδέψει έτσι. Θα χρειάζονταν να κουβαλάει πολλά μπιτόνια με νερό και να σταματάει κάθε τόσο για να το γεμίζει συνέχεια.
Η πόλη ήταν μακρυά. Και άλλωστε, μέρα Κυριακή, δεν θα εύρισκε ούτ' εκεί ανοιχτό συνεργείο. Βάλθηκε λοιπόν να το «επισκευάσει». Ήταν "κοψοκέφαλος" και τού 'πιαναν τα χέρια. Έκανε διάφορες δοκιμές και κατάληξε ότι έπρεπε να σφηνώσει κάτι ελαστικό ανάμεσα στην τρύπα του ψυγείου και το σασί για να περιορίσει την διαρροή και να μπορέσει να επιστρέψει χωρίς μεγάλα προβλήματα.
Ξέροντας τί "μαζώχτρα" ήτανε, ρώτησε τη μητέρα του, που τον παρακολουθούσε:
- Έχεις κάτι για εδώ, ωρέ μάννα;
- Έχω παιδάκι μου!
Έλλειψε για λίγο και του φέρνει μια παλιά "σαγιονάρα", αριστερή. Ξεχασμένη από κάποια εγγονή της προφανώς... Την δίπλωσε και την σφήνωσε ο Νικηφόρος αλλά δεν ικανοποιήθηκε. Του φάνηκε κάπως χαλαρή, ότι δεν είχε σφηνώσει αρκετά. Φοβήθηκε ότι θα του έπεφτε στο δρόμο.
- Δεν σφήνωσε καλά... Φέρε μου και την δεξιά, μάννα.
- Άχ! Μόνο την μία είχα, παιδάκι μου.
Κόκκαλο ο Νικηφόρος. Δεν φανταζόταν ότι η μάννα του θα φυλούσε μια μονή σαγιονάρα...
Έλυσε το πρόβλημα διπλώνοντας την μοναδική σαγιονάρα στα τρία. Την ιστορία όμως την διηγείται ακόμα...
.
Ταξιτζήδικη (και όχι μόνον ταξιτζήδικη δυστυχώς...) "μαγκιά":

...Αμεσομεταπολιτευτικό ανέκδοτο. Τότε που δεν ήταν τόσο πολλά τα αυτοκίνητα...

Ένας αθηναίος, λέει, επιχειρηματίας κατεβαίνει στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Βιάζεται, παίρνει ταξί.

- Πήγαινέ με γρήγορα στο Βαρδάρη, λέει στον οδηγό, θά 'χεις τα διπλά!

- Μην σάς νοιάζει, κύριε, του κάνει αυτός, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης... και ξεκινάει σαν σίφουνας.

Στην Καλαμαριά, πρώτο φανάρι. Κόκκινο. Αλλά ο ταξιτζής το περνάει με φουλ ταχύτητα.

Ο αθηναίος στο πίσω κάθισμα ζάρωσε από φόβο.

- Κόκκινο ήταν, λεει στον ταξιτζή. Δεν είπαμε κι έτσι...

- Μην σάς νοιάζει, κύριε, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης...
Στην Ανθέων, δεύτερο φανάρι. Κόκκινο. Αλλά ο ταξιτζής το περνάει κι αυτό φουλαριστός.

Ο αθηναίος τα χρειάστηκε.

- Κόκκινο ήταν πάλι! Τί κάνεις; Θα σκοτωθούμε!

- Μην σάς νοιάζει, κύριε, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης...

Στην 25ης Μαρτίου, τρίτο φανάρι. Κόκκινο. Ο ταξιτζής περνάει πάλι φουλαριστός.

Ο αθηναίος άρχισε να συμβιβάζεται...

- Με κόκκινο πάλι περάσαμε χωρίς να τρακάρουμε... Έ! κάποιον άγιο έχουμε...

- Όχι, κύριε, εγώ κι ο αδερφός μου ο Μήτσος, είμαστε οι καλλίτεροι οδηγοί της Θεσσαλονίκης...
Στην Αγγελάκη όμως το φανάρι ήταν πράσινο. Ο ταξιτζής φρενάρει απότομα και ακινητοποιεί το ταξί.

Ο αθηναίος εξοργίζεται...

- Πράσινο ήταν αυτό! Γιατί σταμάτησες; Τρελλός είσαι;;;

Ο ταξιτζής γυρνάει και του κάνει την χαρακτηριστική χειρονομία κάθετης διέλευσης.

- Όχι, κύριε!  Περνάει  ο αδερφός μου ο Μήτσος...

25-11-1942 Γοργοπόταμος

Περιμένετε ιστορία;;;
Θα περιμένετε για καιρό...
Ίσως μπορέσω να σάς την πω ...του χρόνου στην 70ή επέτειο του μεγάλου αντιστασιακού επιτεύγματος που στοίχισε τον ανεφοδιασμό του «Αφρικα Κορπ» του Ρόμελ για μήνες (και προφανώς συνέτεινε στην ήττα του) αλλά και έδωσε φτερά στην Εθνική Αντίσταση.
Δύο χρονών (και κάτι) ήμουνα τότε... Δεν περιμένετε να ...θυμάμαι κάτι...
Έχω διαβάσει κάμποσα... Που συμφωνούν στα γενικά (ότι ανατινάχτηκε με συνεργασία Ζέρβα και Βελουχιώτη, ΕΑΜ και ΕΔΕΣ) αλλά διαφωνούν ριζικά στο πώς ακριβώς έγινε και ποιός «κλάδος» της Εθνικής Αντίστασης συμμετείχε πιό δραστήρια...
Όταν θεωρήσω ότι μπορώ να διηγηθώ την ιστορία με αντικειμενική επάρκεια, θα σας την πω.

Πώς η πετρελαιοκίνητη μερσεντές (μου) κυκλοφορούσε παντού ελεύθερα

«Θέλω εγώ να αγιάσω... αλλά δεν μ' αφήνουν οι διαόλοι...»
Σάς χρωστάω ένα σωρό ιστορίες. Τό φέρνω βαρέως, πιστέψτε με. Κι εκεί πού 'λεγα να σάς διηγηθώ κάποια από τις χρωστούμενες... Νά 'σου ο αποχωρών υπουργός Μεταφορών (ή όπως αλλοιώς άλλαξε τον τίτλο του το ΠΑΣΟΚ, μέσα στη φούρια του Γιώργου «να τ' αλλάξει όλα...») έβγαλε διαταγή να κυκλοφορούν ελεύθερα πετρελαιοκίνητα Ι.Χ. και στην Αθήνα-Θεσσαλονίκη, που ήταν απαγορευμένο εδώ και 20 χρόνια για λόγους ρύπανσης του περιβάλλοντος.
Σαν προεκλογικό δωράκι στους εισαγωγείς αυτοκινήτων (και στην ...Μέρκελ) μοιάζει αλλά αφήστε το αυτό τώρα.
Δεν απαγορεύονταν η αγορά πετρελαιοκίνητων Ι.Χ. αλλά όταν έβγαζες άδεια κυκλοφορίας, έβαζαν επάνω μιά σφραγίδα που έγραφε: "Απαγορεύεται η κυκλοφορία σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη".
Έ! λοιπόν εμένα μού έλαχε να αποκτήσω μιά μεταχειρισμένη, πετρελαιοκίνητη μερσεντές η άδεια κυκλοφορίας της οποίας ΔΕΝ είχε αυτήν την σφραγίδα!
Και δεν ήταν λάθος κάποιου υπάλληλου ούτε αποτέλεσμα ...δωροδοκίας βέβαια...
Αποτέλεσμα της κρατικής νοοτροπίας ήταν...
Μιάς ηλίθιας νοοτροπίας όμοιας μ' αυτήν που έχω υποσχεθεί να σάς διηγηθώ για το πώς εξωθήθηκαν οι πρατηριούχοι καυσίμων να κόβουν ...αβέρτα τιμολόγια (1η «εφοριακή» ιστορία απ' τις χρωστούμενες...).
Το ότι και τα δυό έγιναν επί  ...Μητσοτάκη (για τα πετρελαιοκίνητα ως πρωθυπουργού και για τα τιμολόγια ως υπουργού Οικονομικών των αποστατών) προσωπικά τό θεωρώ τυχαίο.
Και τα δυό τά θεωρώ απότοκα της νοοτροπίας κάποιων «υψηλόβαθμων» Δ.Υ.
Δείτε πώς έγινε.
Για τις (πολλές, λόγω της δουλειάς μου) μετακινήσεις μου στην Ελλάδα είχα ένα παλιό πεζώ. Μεγάλο και άνετο αλλά που είχε αρχίσει να τά ...φτύνει, όπως λένε οι νέοι μας.
Ο αρχισωφέρ της εταιρείας που ανήκαμε (και τό αυτοκίνητο και ...εγώ) διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τους τελωνειακούς της επαρχιακής μας πόλης και κάθε τόσο εντόπιζε κάποιο καλό αυτοκίνητο ή μηχάνημα από αυτά που βγαίνουν σε πλειοδοτικό διαγωνισμό ως κατασχεμένα για διάφορους λόγους.
Ένας απ' τους φίλους του τού σφύριξε ότι πρόκειται να δημοπρατηθεί ένα πετρελαιοκίνητο μερσεντές 300, "καθαρό" από τρακαρίσματα, σε άριστη κατάσταση. Τό διαμήνυσε στην "σεβαστή διεύθυνση" και αποφασίστηκε να τό αγοράσουμε σε αντικατάσταση του πεζώ.
1.300.000 δραχμές μάς στοίχισε. Απίστευτο κι όμως αληθινό! Τα καινούρια του είδους και του μεγέθους του είχαν τότε 30-35 εκατομμύρια και τα μεταχειρισμένα 8-10...
Και το ...ωραιότερο: Η άδειά του ΔΕΝ σφραγίστηκε με το παραπάνω σφραγιδάκι της απαγόρευσης!
Διότι ο πωλητής ήταν το Ελληνικό Δημόσιο!!!
Η πετρελαιοκίνητη ...μερσεντάρα μου ήταν ελεύθερη να κυκλοφορεί παντού.
Το κράτος που είχε θεσμοθετήσει την απαγόρευση, είχε εξαιρέσει τα προς πώληση δικά του!!!
Για προφανή λόγο... μικρομπακαλικής... Για να είναι ευπώλητα...


Πλάκα όμως έχουν και δυό ψιλοσυμβάντα:
1. Ενοχλητικό κάπως: Στην Αθήνα πήγαινα δυό-τρείς φορές το μήνα και επειδή κάποτε-κάποτε μετέφερα και μακρυά πράμματα είχα βάλει μια σχάρα στο αυτοκίνητο. Ήταν η εποχή της μεγάλης λαθρομετανάστευσης, αλβανών κυρίως. Σε ένα χωριό μετά την Άρτα υπήρχε (και υπάρχει νομίζω ακόμα) ένα φυλάκιο της Αστυνομίας για τον σχετικό έλεγχο "ύποπτων" αυτοκινήτων.
Έ! Δεν υπήρξε ούτε μία (1) φορά που να μήν μέ σταματήσουν! Μόλις άκουγαν τον -ευδιάκριτο- θόρυβο της πετρελαιομηχανής, διέκριναν και μερσεντές με σχάρα επάνω... έβγαζαν άμεσα το συμπέρασμα ότι αλβανικό ήταν!
Και τσούπ! Στοπ! Έλεγχος άδειας κυκλοφορίας, διπλώματος, ταυτότητας...
Στην αρχή.
Γιατί αργότερα «γνωριστήκαμε» και δεν μού τά ζητούσαν. Μέ σταματούσαν ναι μεν, βλέποντάς το από μακρυά, αλλά μέ άφηναν χωρίς έλεγχο.
2. Υπηρεσιακή «άγνοια»:  Για ένα διάστημα έμενα και κυκλοφορούσα συνέχεια στην Αθήνα. Μια φορά στον φαρδύ δρόμο που συνδέει Παπάγου-Ζωγράφου, κοντά στην είσοδο της πανεπιστημιούπολης, είχε στήσει ένα μπλόκο η Τροχαία. Άκουσαν πετρελαιομηχανή, είδαν Ι.Χ., μέ σταμάτησαν. Ταυτότητα, δίπλωμα, άδεια κυκλοφορίας.
- Δεν ξέρετε, κύριε, ότι στην Αθήνα υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας πετρελαιοκινήτων Ι.Χ.;;;
- Το ξέρω, αλλά όχι για ΑΥΤΟ το αυτοκίνητο!
- Μά πώς;;;
- Προσέξτε την άδειά του. Δεν έχει σφραγίδα απαγόρευσης!
- Δεν έχει σημασία! Ο Νόμος είναι Νόμος!
- Αν με "γράψετε", θα μηνύσουμε τους υπεύθυνους του Υπ. Μεταφορών και θα κάνουμε ΑΓΩΓΗ στο Ελληνικό Δημόσιο, ότι μάς πούλησε είδος περιωρισμένης κυκλοφορίας, μειονεκτικό!
Ξεροκατάπιε ο τροχονόμος. Και γύρισε πίσω στο αυτοκίνητο της Τροχαίας να συμβουλευτεί τον αξιωματικό. Παρακολουθούσα από τον καθρέφτη. Μίλησαν για πάνω από 3 λεπτά και μετά χρησιμοποίησαν και τον ασύρματο.
Ύστερα μού επέστρεψαν τα χαρτιά χωρίς άλλη στιχομυθία και μέ άφησαν να φύγω ..."άγραφτος".

5 ιστορίες Εφορίας (και καθόλου ...ευφορίας) και μία για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση

Σάς χρωστάω εφτά ιστορίες με (και για) την ΔΕΗ και τους ΔΕΗδες. και θα σάς τίς χρωστάω για κάμποσο καιρό ακόμα. Μ' αυτές θα βγάλουμε τον χειμώνα...

Έχω όμως κι άλλες πέντε, όλες προσωπικές μου, και ενδεικτικές της νοοτροπίας κάποιων Εφοριακών και των εν γένει ...φορατζήδων μας, των υπουργών μη εξαιρουμένων..., αλλά ΚΑΙ διδακτικές!

Τις εξής:

1. Η χοντρική πώληση (30%) των πρατηρίων καυσίμων και ...αι βλαβεραί αυτής συνέπειαι (1966++++)

2. Επιστροφή φόρου κατόπιν ζητηθείσας προμήθειας... (1968)

3. Δημοσιοποίηση φορολογικών καταλόγων επί χούντας και μιά συνέπεια της πλάκας (1971)

4. Αγοράζοντας χωράφια γλίτωνες φόρους! (1972)

5. Καταδίκη για αναλυτική αναγραφή του ΦΠΑ (1987)

Θα σάς τίς χρωστάω κι αυτές όμως...

Από σκοπού.

Δεν θέλω μέσα σ' αυτή τη λαίλαπα φορομπηχτισμού, που πάνε να τήν κουκουλώσουν ενεργοποιώντας τον λεγόμενο "κοινωνικό αυτοματισμό", την στροφή δηλαδή της μιάς κοινωνικής ομάδας εναντίον άλλης, να ρίξω το ελάχιστο «λάδι στη φωτιά».

Δεν θα γράψω τίποτε για τους Εφοριακούς (ούτε για τους ΔΕΗδες) τώρα.

Έχω όμως μια άλλη ...γαργαλιστική ιστορία να σάς διηγηθώ: Για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που πάνε τώρα να τήν καταργήσουν στην ουσία... την οποία όμως...

ΟΥΤΕ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙ !!!

Από παλιότερη ιστορία μου (το «σύνδρομο Λαβάκου») ίσως θυμάστε τον Νικηφόρο.

Αδερφός του ήταν ο Τιμολέων, μηχανικός κι αυτός.

Είχαν φτιάξει μιά εταρεία, είχαν ξεκινήσει εργολαβίες Δημ. Έργων στο Νομό Θεσπρωτίας το 1965 και πήγαιναν καλά. Μετά από τέσσερα χρόνια είχαν αποχτήσει κάποια μηχανήματα και φορτηγά και το προσωπικό τους (χειριστές και οδηγοί κυρίως) ήταν καμμιά πενηνταριά. Τούς πρόσεχαν «σαν τα μάτια τους», ήταν άλλωστε κι οι ίδιοι κάθε μέρα στα εργοτάξια, τούς πλήρωναν όλα τα δικαιώματα, τούς είχαν όλους ασφαλισμένους κανονικά. Σ' αυτούς στήριζαν την επιτυχία τους με λίγα λόγια.

Δεν είχαν όμως δυνατότητα να συντηρούν εφεδρικό προσωπικό. Για τρείς μπουλντόζες π.χ. να έχουν τέσσερις μπουλντοζέρηδες.

Τότε η εργασία ήταν εξαήμερη-οχτάωρη και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.

Έτσι δημιουργούνταν πρόβλημα στην αλυσίδα εργασίας αν, π.χ. πάλι, ένας μπουλντοζέρης ζητούσε άδεια μιά μέρα για να πάει το παιδί του στο γιατρό ή να λύσει κάποιο πρόβλημά του στη Νομαρχία.

Σκέφτηκαν λοιπόν το εξής:

Να εφαρμόσουν πενθήμερη εργασία, με εννιάωρο όμως, χωρίς μείωση των αμοιβών του προσωπικού, παρότι στη βδομάδα επάνω θα δούλευαν 45 ώρες αντί 48.

Έτσι δεν θα χρειάζονταν τέτοιες έκτακτες άδειες οι εργαζόμενοι, αφού θα μπορούσαν να κάνουν τις δουλιές τους το ελεύθερό τους Σάββατο. Δεν θα έσπαγε η αλυσίδα εργασίας τις υπόλοιπες μέρες για τέτοιο λόγο, που οι νεαροί μηχανικοί-αδελφοί-συνεταίροι είχαν εκτιμήσει ότι μείωνε την συνολική απόδοση περισσότερο από τις 3 λιγότερες ώρες. Και οι ίδιοι άλλωστε θα είχαν ελεύθερο το Σάββατο για οργανωτική δουλειά και διοικητικές υποθέσεις, χωρίς να χρειάζετα να λείψουν από τα εργοτάξια.

Έτσι ένα Σάββατο μάζεψαν όλους στα γραφεία και τούς ανακοίνωσαν το σχέδιό τους.

Ενθουσιασμός!

Όλοι συμφώνησαν άμεσα και -αυτό ήταν το "καρφάκι"- είπαν ότι δεν θα απαιτούσαν να πληρωθούν την 9η ώρα κάθε μέρας ως υπερωρία, όπως πρόβλεπε η ΕΓΣΣΕ και η Νομοθεσία.

Αυτό ίσχυε τότε: Ως υπερωρία πληρώνονταν (+25% παραπάνω) κάθε ώρα πάνω από τις 8 τη μέρα, και κάθε ώρα πάνω από τις 48 τη βδομάδα.

Μεταξύ τους όλα καλά. Έμενε όμως και το τυπικό εμπόδιο. Αν δεν κατοχυρώνονταν και τυπικά η ρύθμιση αυτή, η εταιρεία θα υποχρεώνονταν να πληρώσει αναδρομικά τις υπερωρίες κάποιου που θα πήγαινε στο δικαστήριο, αθετώντας την υπόσχεσή του.

Και γραπτή συμφωνία να υπήρχε, δεν θα είχε αξία γιατί θα κρίνονταν ως αντίθετη με την ΕΓΣΣΕ.

Το φορτίο άρσης του εμπόδιου τό ανάλαβε ο Τιμολέων.

Έφτιαξε μιά πλήρη και αναλυτική έκθεση της κατάστασης και τήν υπόβαλε ως αίτημα της εταιρείας προς το Υπουργείο Εργασίας.

Το 1969 έγινε αυτό. Χουντικός βέβαια ο υπουργός.

Πέρασαν κάνα δυό μήνες και, αντί απάντησης, έλαβαν πρόσκληση να πάνε στο Υπ. Εργασίας και να παρουσιάσουν το αίτημα στο Συμβούλιο των Διευθυντών!

Ένα ωραίο πρω'ί' λοιπόν ο Τιμολέων με ένα μάτσο στατιστικές, υπολογισμούς αλλά και καμμιά πενηνταριά έγγραφες συγκαταθέσεις των εργαζομένων, πήγε στην Πειραιώς και βρέθηκε στο μεγάλο τραπέζι συσκέψεων με μιά δωδεκάδα αρχι-γραφειοκράτες τριγύρω.

Όλοι συνοφρυωμένοι, μόνον ο επικεφαλής, ο προεδρεύων ας πούμε, έδειχνε κάπως πιο άνετος. Δεν κώλωσε ο Τιμολέων, είχε άλλωστε πρότερη «θητεία» στον φοιτητικό συνδικαλισμό, και αράδιασε όλη την επιχειρηματολογία για το πόσο φιλεργατικό ήταν αυτό που σκέφτονταν αλλά και πόσο ωφέλιμο για την εταιρεία, ...σφυροκοπώντας τους σκυθρωπούς διευθυντάδες με σωρεία υπολογισμών(*) και στοιχείων.

Δεν δέχτηκε ερωτήσεις. Δεν υπήρχε «κενό» στην παρουσίαση.

Απλώς ο προεδρεύων τόν ευχαρίστησε και τόν αποχαιρέτησε με το:

«Δεν ξέρετε σε τί μπελά μάς βάζετε, κε Παπαδόπουλε, θα ξεσηκωθούν όταν μαθευτεί και θα τό ζητήσουν κι άλλοι...

Θα τό δούμε όμως το αίτημά σας».

Τό είδαν δεν τό είδαν οι διευθυντάδες... απάντηση δεν έλαβαν τα συνεταιράκια...

Τό εφάρμοσαν όμως με το «έτσι θέλω» πιά...

Χωρίς να αντιμετωπίσουν πρόβλημα.

Ούτε αναδρομικό. Κανένας δεν πήγε να τούς "καταγγείλει".
HΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ
Όσα δεν τόλμησε η Χούντα (παράκαμψη της ΕΓΣΣΕ και «επιχειρησιακές» συμβάσεις π.χ.) τά εφαρμόζει ...σοσιαληστής υπουργός.
Για να σώσει την Ελλάδα βεβαίως-βεβαίως.

--------------------------

(*) ένας απλός πολλαπλασιασμός π.χ. δείχνει ότι εάν εφάρμοζαν τα ίδια με υπολογισμό των 5 ωρών ως υπερωριών, αλλά πληρωμή όμως μόνο 40 ωρών "κανονικής" εργασίας, οι εργαζόμενοι θα πληρώνονταν ΛΙΓΟΤΕΡΟ κατά 1,75 ώρες τη βδομάδα, δηλαδή κάπου -4%.

ΔΕΗ, ΔΕήδες και... του Χρυσίου ΔΕΗθώμεν«εφτά τραγούδια θα σάς πώ...»

EIΣAΓΩΓH

Η ΔΕΗ, η ΔΕΗ μας, ιδρύθηκε την εποχή που ακόμα αντηχούσε, έστω και ως μακρυνό ανάκρουσμα,  η ρήση «σοσιαλισμός=εξηλεκτρισμός».

Και ταυτόχρονα ήσαν κυρίαρχες, όπως παντού μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, οι απόψεις του Κέϋνς πως μεγάλες, αναπτυξιακές επενδύσεις μόνο τα Κράτη μπορούν να κάνουν {και όχι οι ιδιώτες}, μόνον αυτά μπορούν -και πρέπει!- να ασκήσουν αναπτυξιακή, κοινωνική πολιτική.
--------------------------------------
Διέκοψα λόγω διακοπής ρεύματος... αλλά τώρα μού έτυχε κάτι άλλο και θα συνεχίσω μάλλον αύριο. 
Ζητώ  συγγνώμην.
Για την ΔΕΗ όμως έχω να σάς διηγηθώ ...εφτά συνολικά ιστοριούλες.
"Γαργαλιστικές" αλλά και που εξηγούν κάποια σημερινά "δρώμενα", νομίζω.


1. Ανεπιθύμητοι οι υπάλλληλοι της ΔΕΗ στις πολυκατοικίες.
2. Η ουρά αυτοκινήτων στη μπάρα στην Πτολεμα'ί'δα.
3. Τα ...καβούρια στην τσέπη του εργολάβου.
4. Οι 3 «σκληρά εργαζόμενες» δακτυλογράφοι στην Πάτρα.
5. Το "σφραγιδάκι" στα δελτία παραλαβής υλικών.
6. Ένα δημοσίευμα στον "Οικονομικό Ταχυδρόμο" και η ξεφτίλα 3 διευθυντών της ΔΕΗ σε δικαστήριο.
7. Η εξάρτηση από το ηλεκτρικό ρεύμα και η τρομοκράτηση.


Δεν ξέρω όμως αν θα μπορέσω να τίς παραθέσω όλες μαζί.
Παρακαλώ δείξτε υπομονή.

Μιά αλλοιώτικη ιστορία για την 21η Απρ. 1967

Νέοι μηχανικοί κι οι δυό, πριν λίγο καιρό είχαν τελειώσει το Πολυτεχνείο, και φρεσκοπαντρεμένοι είχαν εγκατασταθεί στην Ηγουμενίτσα αλλά διατηρούσαν ένα διαμέρισμα στην οδό Νιόβης[*], που είχαν νοικιάσει ως φοιτητές, γιατί είχαν ακόμα επαγγελματικές σχέσεις με Αθήνα και πηγαινοέρχονταν με ένα παλιό φολκς-βάγκεν, σκαραβαίο.

Είχαν δυό μέρες δουλιές-αστραπή στην πρωτεύουσα. Τίς τέλειωσαν το βράδυ της 20ής Απριλίου. Θα έφευγαν την άλλη μέρα το πρω'ί' και είπαν να πάνε να ξεσκάσουν λίγο σε καμμιά "μπουάτ" της Πλάκας. Διάλεξαν τον Γιώργο Ζωγράφο, που ήταν στις πρώτες προτιμήσεις τους ειδικά για το «μικρό παιδί σαν ήμουνα...» και άλλα.

Όπως συνέβαινε τότε στις "μπουάτ" προς το τέλος του προγράμματος το κοινό τραγουδούσε μαζί με τους τραγουδιστές διάφορα. Ακούστηκαν φυσικά και κάμποσα "αντάρτικα".

Την βραδυά, κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, τήν έκλεισε ο Ζωγράφος με το εξής ...αστείο:

- Σσσσσσσσστ! Δεν πρέπει να τα λέμε δυνατά αυτά τα τραγούδια γιατί λένε ότι κυκλοφοράει μια χούντα!

Γέλασαν μαζί με όλο το ακροατήριο και σηκώθηκαν να φύγουν.

Κατέβηκαν με τα πόδια στους "Αέρηδες", πήραν το αυτοκίνητο, διέσχισαν την Αθηνάς, πέρασαν απ' την Ομόνοια και από εκεί Αχαρνών για την οδό Νιόβης.

Δεν αντιλήφθηκαν τίποτε. Ούτε τάνκς συνάντησαν ούτε στρατιώτες.... 

Έπεσαν αμέσως για ύπνο. Είχαν ταξείδι την άλλη μέρα για Ηγουμενίτσα. Δωδεκάωρο σχεδόν τότε.

Το πρω'ί' άργησαν βέβαια να ξυπνήσουν και γιαυτό μάζεψαν γρήγορα τα πράγματά τους και κατέβηκαν.

Δεν είχαν ανοίξει ραδιόφωνο, δεν ήξεραν τίποτε.

Μιά λεπτομέρεια για το φολκς-βάγκεν: Από φιλοπαίγμονα διάθεση τα παιδιά είχαν βάλει στο φτερό του να κυματίζει την τριγωνική σημαία της εταιρείας που δούλευαν, μιά κατακόκκινη με κάτι άσπρα κυκλάκια σε "διαστημική" διάταξη. Από μακρυά έμοιαζε πολύ μ' αυτές με τα αστέρια που βάζουν οι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί στα τζίπ και τις μερσεντές  τους...

Ήταν λαμπρή λιακάδα εκείνη τη μέρα κι ο σπιτονοικοκύρης τους, που διατηρούσε γκαράζ στο υπόγειο της πολυκατοικίας, κάθονταν απ' έξω και λιάζονταν.

Τούς είδε να φορτώνουν το φολκς-βάγκεν και τούς λέει, νομίζοντας ότι ξέρουν για το πραξικόπημα:

- Να βγάλετε την κόκκινη σημαία από τ' αυτοκίνητο, θα σάς μαζέψουν!

- Σώπα που θα τή βγάλουμε! Αυτό είναι το χρώμα των στρατηγών!

- Ααααα! τώρα τό πετύχατε!

Δεν τούς είπε τίποτ' άλλο και αμέριμνοι... ακόμα και τότε αμέριμνοι... ξεκίνησαν.

Πριν όμως προχωρήσουν εκατό μέτρα, τούς πρόλαβε ασθαμαίνοντας, η κουνιάδα/αδερφή, που έμενε κι αυτή στη γειτονιά.

- Πού πάτε; Γυρίστε πίσω σπίτι! Έγινε δικτατορία!

Γύρισαν, είχε σχεδόν μεσημεριάσει, άνοιξαν το ραδιόφωνο...

«Συμφώνως προς το ΔΞΘ' Ψήφισμα, την διακυβέρνησιν της χώρας ανέλαβεν ο εθνικός στρατός...» 

------------------------

[*] σ' αυτήν που μετά 30 χρόνια έγινε ...πασίγνωστη από το θλιβερό φιάσκο της Αστυνομίας στην υπόθεση Σορίν Ματέϊ...