Η πρόσφατη απόφαση της ολομέλειας του Άρειου Πάγου, που δικαίωσε -έστω και μετά από 11 χρόνια...- τρεις καθαρίστριες «συμβασιούχους» του ΟΠΑΠ, ενάντια μάλιστα στην εισαγγελική πρόταση(*), που υποστήριζε την απόρριψή της, μού έφερε στο μυαλό μιά αντίστροφη, μιά δυσάρεστη, μιά απόλυτα παράλογη, μιά εξωφρενική δικαστική περιπέτεια, που είχα ο ίδιος στον Βόλο πριν 33 χρόνια, το 1978.
Διαβάστε και πείτε κι εσείς.
Η εταιρεία μου κατασκεύαζε τότε την 2η προβλήτα του λιμανιού κι εγώ, πολιτικός μηχανικός, ήμουνα διευθυντής του εργοταξίου.
Βρέθηκα κατηγορούμενος για "κλοπή αντικειμένου μεγάλης αξίας" στο -τριμελές παρακαλώ, διότι χαρακτηρίστηκε ως "κακούργημα"- Πλημμελειοδικείο του Βόλου.
Το "αντικείμενο" ήταν αμμοχάλικο-μπάζα από ένα χωράφι δίπλα σε ένα χείμαρρο ενός χωριού, στον δρόμο προς Αλμυρό-Αθήνα, καμμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα μακρυά από το εργοτάξιό μας, μέσα στο λιμάνι. Η ποσότητα που απαιτούνταν για να σχηματιστεί η "μεγάλη αξία" ήταν, κατά την μηνύτρια, κάτι χιλιάδες κυβικά. Τα οποία όμως για να κουβαληθούν στο λιμάνι με τα 7 φορτηγά που είχαμε, θα χρειάζονταν πολλούς μήνες.
Η μηνύτρια-ιδιοκτήτρια του, άγονου και ακαλλιέργητου από χρόνια, χωραφιού έμενε στην Αθήνα. Στο Βόλο όμως έμενε ο γυιός της.
Ουσιαστική «λεπτομέρεια»: Αν καταδικαζόμουν τελεσίδικα, το Τεχνικό Επιμελητήριο θα μέ διέγραφε, διότι η κλοπή θεωρείται "ατιμωτικό έγκλημα", και δεν θα είχα πλέον το δικαίωμα να ασκώ το επάγγελμά μου εντός Ελλάδας...
Στοιχεία που προσκόμισα στη δίκη:
1. Πραγματογνωμοσύνη Μηχανικού του ΤΕΕ (με σχέδια, υπολογισμούς και φωτογραφίες) ότι το αμμοχάλικο που «έλλειπε» από το χωράφι της μηνύτριας ήταν-δεν ήταν 100 κυβικά.
{οπότε ήταν πολύ ελαφρύτερος ο χαρακτηρισμός του αδικήματος, έστω κι αν γινόταν δεκτό ότι εγώ ήμουν ο κλέφτης...}.
2. Συμφωνητικό με την εταιρεία που κατασκεύαζε την είσοδο του Βόλου από την Λάρισα {απόσταση περί τα 3-5 χιλιόμετρα} να παίρνουμε από εκεί τα προϊόντα των εκσκαφών για την επίχωση της προβλήτας.
3. Βεβαίωση του -κρατικού- Εργαστήριου Ελέγχου Υλικών Δημοσίων Έργων, ότι, από τους τακτικούς ελέγχους που διενεργούσε στο έργο, πρόκυπτε πως στην προβλήτα ποτέ δεν είχε χρησιμοποιηθεί αμμοχάλικο για την επίχωση αλλά τα προϊόντα εκσκαφών του δρόμου. Τα οποία ήταν άλλης σύστασης.
4. Τα -σφραγισμένα από την Εφορία και ελεγχόμενα από την Τροχαία αλλά και την Επιθεώρηση Εργασίας- μηνιαία βιβλία δρομολογίων των φορτηγών μας, που έδειχναν ότι μόνον αυτά τα δρομολόγια έκαναν, προς Λάρισα και όχι προς Αλμυρό-Αθήνα, από την έναρξη του έργου και μέχρι την μήνυση.
5. Τις ημερήσιες καρτέλλες-δίσκους των ταχογράφων των φορτηγών, ελεγχόμενες κάθε τόσο από την Τροχαία, από τις οποίες αποδεικνύονταν ότι οι διαδρομές τους ήταν των 3-5 χιλιομέτρων και όχι των 15...
Μιλάμε για καμμιά πενηνταριά βιβλία δρομολογίων και για καμμιά χιλιάδα καρτέλλες ταχογράφων... Τέσσερις μεγάλες τσάντες...
Μάρτυρας υπεράσπισης: Ο επιβλέπων μηχανικός του Λιμενικού Ταμείου. Ήταν κάθε μέρα σχεδόν στο εργοτάξιο και βεβαίωσε ένορκα όλα τα παραπάνω.
{Μοναδικός. Θεωρήσαμε ότι, με τόσα και τέτοια στοιχεία, δεν χρειάζονταν να παρουσιάσουμε κι άλλους μάρτυρες...}
Μάρτυρας κατηγορίας{μοναδικός...}: Ο γυιός της μηνύτριας.
Απολαύστε την ...συντριπτική κατάθεσή του.
{οι ερωτήσεις του δικηγόρου μου με πλάγια γράμματα}
- Μέ ειδοποίησε ένας φίλος ότι κάποιος με ένα φορτωτή και κάποιο φορτηγό έπαιρνε το αμμοχάλικο από το χωράφι της μητέρας μου. Με το αυτοκίνητο άλλου φίλου πήγαμε εκεί, είδαμε τον φορτωτή και ένα φορτηγό να φεύγει φορτωμένο. Τό σταματήσαμε και μάς είπε ότι «δούλευε για τον Παπαδόπουλο». {Για εμένα δηλαδή...}
- Τού είπατε να πάψει να κουβαλάει γιατί το αμμοχάλικο ήταν δικό σας;
- Όχι.
- Είπατε κάτι ανάλογο στον χειριστή του φορτωτή;
- Όχι.
- Απευθυνθήκατε στην Αστυνομία να τούς σταματήσει;
- Ποιός φίλος σάς ειδοποίησε.
- Δεν θυμάμαι.
- Με ποιόν φίλο σας πήγατε εκεί;
- Δεν θυμάμαι.
- Γράψατε τον αριθμό κυκλοφορίας του φορτηγού;
- Τί όνομα ήταν γραμμένο στην πόρτα του φορτηγού;
- Δεν πρόσεξα.
- Τί μάρκα ήταν το φορτηγό;
- Δεν θυμάμαι.
- Τί χρώμα είχε το φορτηγό;
- Δεν θυμάμαι.
- Γράψατε τον αριθμό της πινακίδας του φορτωτή;
- Τί μάρκα ήταν ο φορτωτής;
- Δεν θυμάμαι.
- Τί χρώμα είχε ο φορτωτής;
- Δεν θυμάμαι.
Έ! λοιπόν με αυτά τα ...ακράδαντα στοιχεία κατηγορίας οι δικαστές, παρά την αθωωτική πρόταση του Εισαγγελέα, μέ καταδίκασαν. Σε κάμποσους (δεν θυμάμαι πόσους-δεν έχει σημασία) μήνες φυλάκιση...
Μήνες μετά αθωώθηκα -μετά πολλών ...επαίνων- από το Εφετείο Λάρισας. Ώς τότε όμως η ψυχή μου είχε πάει στην ...Κούλουρη.
Ήταν η μέρα -το 1979- που έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Θεσσαλονίκη, στην οποία πήγα για άλλη δουλειά αργά το βράδυ μετά την αθώωση, χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι... Όλη τη μέρα τήν πέρασα μέσα στο -τόσο κρίσιμο για μένα- Δικαστήριο και μετά οδηγούσα μόνος... παρέα με τις σκέψεις μου για την περιπέτεια, χωρίς ν' ανοίξω ραδιόφωνο.
Αυτήν την ιστορία όμως θα σάς τήν διηγηθώ άλλη φορά.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
Όπως μάθαμε μετά την -σε πρώτο βαθμό- καταδίκη μου η μηνύτρια πριν από μένα είχε πάρει ...σβάρνα όλους τους πολυκατοικιτζήδες του Βόλου, υποβάλλοντας συνέχεια μηνύσεις, μπάς και πάρει αποζημίωση μετά από τυχόν καταδίκη κάποιου.
Είχαν αθωωθεί όλοι, πιθανότατα λόγω ...εντοπιότητας. Εμένα βρήκαν να καταδικάσουν, ίσως επειδή ήμουν "ξένο σώμα", γιαννιώτης.
Υπόβαλε μηνύσεις, που δεν κοστίζουν τίποτα, και όχι αγωγές, που απαιτούν δικηγόρο.
Μιά άλλη, ίσως σχετική, λεπτομέρεια: Ο πρόεδρος του δικαστήριου παλιότερα υπηρετούσε στα Γιάννενα και είχε πρόσφατα μετατεθεί στο Βόλο. Ίσως κάποιος γιαννιώτης μηχανικός να τόν είχε στενοχωρήσει και ...έβγαλε το άχτι του καταδικάζοντας εμένα...
«Με το στανιό» μπροστά σε τέτοια στοιχεία και τέτοια κατάθεση του γυιού...
Άνθρωποι είναι και οι δικαστές...
Όσο για την κλοπή {γιατί πράγματι είχε σκαφτεί το χωράφι και είχε αφαιρεθεί αμμοχάλικο} μάλλον τήν είχε κάνει κάποιος συγχωριανός της μηνύτριας για να μπαζώσει το οικόπεδό του...
---------------------------------
(*) Πρόταση που δεν μπορεί να απαλλαγεί εύκολα από την σκιά «πολιτικής υπαγόρευσης»...
