21.4.11

Μιά αλλοιώτικη ιστορία για την 21η Απρ. 1967


Νέοι μηχανικοί κι οι δυό, πριν λίγο καιρό είχαν τελειώσει το Πολυτεχνείο, και φρεσκοπαντρεμένοι είχαν εγκατασταθεί στην Ηγουμενίτσα αλλά διατηρούσαν ένα διαμέρισμα στην οδό Νιόβης[*], που είχαν νοικιάσει ως φοιτητές, γιατί είχαν ακόμα επαγγελματικές σχέσεις με Αθήνα και πηγαινοέρχονταν με ένα παλιό φολκς-βάγκεν, σκαραβαίο.
Είχαν δυό μέρες δουλιές-αστραπή στην πρωτεύουσα. Τίς τέλειωσαν το βράδυ της 20ής Απριλίου. Θα έφευγαν την άλλη μέρα το πρω'ί' και είπαν να πάνε να ξεσκάσουν λίγο σε καμμιά "μπουάτ" της Πλάκας. Διάλεξαν τον Γιώργο Ζωγράφο, που ήταν στις πρώτες προτιμήσεις τους ειδικά για το «μικρό παιδί σαν ήμουνα...» και άλλα.
Όπως συνέβαινε τότε στις "μπουάτ" προς το τέλος του προγράμματος το κοινό τραγουδούσε μαζί με τους τραγουδιστές διάφορα. Ακούστηκαν φυσικά και κάμποσα "αντάρτικα".
Την βραδυά, κατά τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, τήν έκλεισε ο Ζωγράφος με το εξής ...αστείο:
- Σσσσσσσσστ! Δεν πρέπει να τα λέμε δυνατά αυτά τα τραγούδια γιατί λένε ότι κυκλοφοράει μια χούντα!
Γέλασαν μαζί με όλο το ακροατήριο και σηκώθηκαν να φύγουν.
Κατέβηκαν με τα πόδια στους "Αέρηδες", πήραν το αυτοκίνητο, διέσχισαν την Αθηνάς, πέρασαν απ' την Ομόνοια και από εκεί Αχαρνών για την οδό Νιόβης.
Δεν αντιλήφθηκαν τίποτε. Ούτε τάνκς συνάντησαν ούτε στρατιώτες.... 
Έπεσαν αμέσως για ύπνο. Είχαν ταξείδι την άλλη μέρα για Ηγουμενίτσα. Δωδεκάωρο σχεδόν τότε.
Το πρω'ί' άργησαν βέβαια να ξυπνήσουν και γιαυτό μάζεψαν γρήγορα τα πράγματά τους και κατέβηκαν.
Δεν είχαν ανοίξει ραδιόφωνο, δεν ήξεραν τίποτε.
Μιά λεπτομέρεια για το φολκς-βάγκεν: Από φιλοπαίγμονα διάθεση τα παιδιά είχαν βάλει στο φτερό του να κυματίζει την τριγωνική σημαία της εταιρείας που δούλευαν, μιά κατακόκκινη με κάτι άσπρα κυκλάκια σε "διαστημική" διάταξη. Από μακρυά έμοιαζε πολύ μ' αυτές με τα αστέρια που βάζουν οι υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί στα τζίπ και τις μερσεντές  τους...
Ήταν λαμπρή λιακάδα εκείνη τη μέρα κι ο σπιτονοικοκύρης τους, που διατηρούσε γκαράζ στο υπόγειο της πολυκατοικίας, κάθονταν απ' έξω και λιάζονταν.
Τούς είδε να φορτώνουν το φολκς-βάγκεν και τούς λέει, νομίζοντας ότι ξέρουν για το πραξικόπημα:
- Να βγάλετε την κόκκινη σημαία από τ' αυτοκίνητο, θα σάς μαζέψουν!
- Σώπα που θα τή βγάλουμε! Αυτό είναι το χρώμα των στρατηγών!
- Ααααα! τώρα τό πετύχατε!
Δεν τούς είπε τίποτ' άλλο και αμέριμνοι... ακόμα και τότε αμέριμνοι... ξεκίνησαν.
Πριν όμως προχωρήσουν εκατό μέτρα, τούς πρόλαβε ασθαμαίνοντας, η κουνιάδα/αδερφή, που έμενε κι αυτή στη γειτονιά.
- Πού πάτε; Γυρίστε πίσω σπίτι! Έγινε δικτατορία!
Γύρισαν, είχε σχεδόν μεσημεριάσει, άνοιξαν το ραδιόφωνο...
«Συμφώνως προς το ΔΞΘ' Ψήφισμα, την διακυβέρνησιν της χώρας ανέλαβεν ο εθνικός στρατός...» 
------------------------
[*] σ' αυτήν που μετά 30 χρόνια έγινε ...πασίγνωστη από το θλιβερό φιάσκο της Αστυνομίας στην υπόθεση Σορίν Ματέϊ... 

15.4.11

Δικαστές και δικαστές...



Η πρόσφατη απόφαση της ολομέλειας του Άρειου Πάγου, που δικαίωσε -έστω και μετά από 11 χρόνια...- τρεις καθαρίστριες «συμβασιούχους» του ΟΠΑΠ, ενάντια μάλιστα στην εισαγγελική πρόταση(*), που υποστήριζε την απόρριψή της, μού έφερε στο μυαλό μιά αντίστροφη, μιά δυσάρεστη, μιά απόλυτα παράλογη, μιά εξωφρενική δικαστική περιπέτεια, που είχα ο ίδιος στον Βόλο πριν 33 χρόνια, το 1978.
Διαβάστε και πείτε κι εσείς.
Η εταιρεία μου κατασκεύαζε τότε την 2η προβλήτα του λιμανιού κι εγώ, πολιτικός μηχανικός, ήμουνα διευθυντής του εργοταξίου.
Βρέθηκα κατηγορούμενος για "κλοπή αντικειμένου μεγάλης αξίας" στο -τριμελές παρακαλώ, διότι χαρακτηρίστηκε ως "κακούργημα"- Πλημμελειοδικείο του Βόλου.
Το "αντικείμενο" ήταν αμμοχάλικο-μπάζα από ένα χωράφι δίπλα σε ένα χείμαρρο ενός χωριού, στον δρόμο προς Αλμυρό-Αθήνα, καμμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα μακρυά από το εργοτάξιό μας, μέσα στο λιμάνι. Η ποσότητα που απαιτούνταν για να σχηματιστεί η "μεγάλη αξία" ήταν, κατά την μηνύτρια, κάτι χιλιάδες κυβικά. Τα οποία όμως για να κουβαληθούν στο λιμάνι με τα 7 φορτηγά που είχαμε, θα χρειάζονταν πολλούς μήνες.
Η μηνύτρια-ιδιοκτήτρια του, άγονου και ακαλλιέργητου από χρόνια, χωραφιού έμενε στην Αθήνα. Στο Βόλο όμως έμενε ο γυιός της.
Ουσιαστική «λεπτομέρεια»: Αν καταδικαζόμουν τελεσίδικα, το Τεχνικό Επιμελητήριο θα μέ διέγραφε, διότι η κλοπή θεωρείται "ατιμωτικό έγκλημα", και δεν θα είχα πλέον το δικαίωμα να ασκώ το επάγγελμά μου εντός Ελλάδας...
Στοιχεία που προσκόμισα στη δίκη:
1. Πραγματογνωμοσύνη Μηχανικού του ΤΕΕ (με σχέδια, υπολογισμούς και φωτογραφίες) ότι το αμμοχάλικο που «έλλειπε» από το χωράφι της μηνύτριας ήταν-δεν ήταν 100 κυβικά.
{οπότε ήταν πολύ ελαφρύτερος ο χαρακτηρισμός του αδικήματος, έστω κι αν γινόταν δεκτό ότι εγώ ήμουν ο κλέφτης...}.
2. Συμφωνητικό με την εταιρεία που κατασκεύαζε την είσοδο του Βόλου από την Λάρισα {απόσταση περί τα 3-5 χιλιόμετρα} να παίρνουμε από εκεί τα προϊόντα των εκσκαφών για την επίχωση της προβλήτας.
3. Βεβαίωση του -κρατικού- Εργαστήριου Ελέγχου Υλικών Δημοσίων Έργων, ότι, από τους τακτικούς ελέγχους που διενεργούσε στο έργο, πρόκυπτε πως στην προβλήτα ποτέ δεν είχε χρησιμοποιηθεί αμμοχάλικο για την επίχωση αλλά τα προϊόντα εκσκαφών του δρόμου. Τα οποία ήταν άλλης σύστασης.
4. Τα -σφραγισμένα από την Εφορία και  ελεγχόμενα από την Τροχαία αλλά και την Επιθεώρηση Εργασίας- μηνιαία βιβλία δρομολογίων των φορτηγών μας, που έδειχναν ότι μόνον αυτά τα δρομολόγια έκαναν, προς Λάρισα και όχι προς Αλμυρό-Αθήνα, από την έναρξη του έργου και μέχρι την μήνυση.
5. Τις ημερήσιες καρτέλλες-δίσκους των ταχογράφων των φορτηγών, ελεγχόμενες κάθε τόσο από την Τροχαία, από τις οποίες αποδεικνύονταν ότι οι διαδρομές τους ήταν των 3-5 χιλιομέτρων και όχι των 15...
Μιλάμε για καμμιά πενηνταριά βιβλία δρομολογίων και για καμμιά χιλιάδα καρτέλλες ταχογράφων... Τέσσερις μεγάλες τσάντες...
Μάρτυρας υπεράσπισης: Ο επιβλέπων μηχανικός του Λιμενικού Ταμείου. Ήταν κάθε μέρα σχεδόν στο εργοτάξιο και βεβαίωσε ένορκα όλα τα παραπάνω.
{Μοναδικός. Θεωρήσαμε ότι, με τόσα και τέτοια στοιχεία, δεν χρειάζονταν να παρουσιάσουμε κι άλλους μάρτυρες...}
Μάρτυρας κατηγορίας{μοναδικός...}: Ο γυιός της μηνύτριας.
Απολαύστε την ...συντριπτική κατάθεσή του.
{οι ερωτήσεις του δικηγόρου μου με πλάγια γράμματα}
- Μέ ειδοποίησε ένας φίλος ότι κάποιος με ένα φορτωτή και κάποιο φορτηγό έπαιρνε το αμμοχάλικο από το χωράφι της μητέρας μου. Με το αυτοκίνητο άλλου φίλου πήγαμε εκεί, είδαμε τον φορτωτή και ένα φορτηγό να φεύγει φορτωμένο. Τό σταματήσαμε και μάς είπε ότι «δούλευε για τον Παπαδόπουλο». {Για εμένα δηλαδή...}
- Τού είπατε να πάψει να κουβαλάει γιατί το αμμοχάλικο ήταν δικό σας;
- Όχι.
- Είπατε κάτι ανάλογο στον χειριστή του φορτωτή;
- Όχι.
- Απευθυνθήκατε στην Αστυνομία να τούς σταματήσει;
- Όχι.
- Ποιός φίλος σάς ειδοποίησε.
- Δεν θυμάμαι.
- Με ποιόν φίλο σας πήγατε εκεί;
- Δεν θυμάμαι.
- Γράψατε τον αριθμό κυκλοφορίας του φορτηγού;
- Όχι.
- Τί όνομα ήταν γραμμένο στην πόρτα του φορτηγού;
- Δεν πρόσεξα.
- Τί μάρκα ήταν το φορτηγό;
- Δεν θυμάμαι.
- Τί χρώμα είχε το φορτηγό;
- Δεν θυμάμαι.
- Γράψατε τον αριθμό της πινακίδας του φορτωτή;
- Όχι.
- Τί μάρκα ήταν ο φορτωτής;
- Δεν θυμάμαι.
- Τί χρώμα είχε ο φορτωτής;
- Δεν θυμάμαι.

Έ! λοιπόν με αυτά τα ...ακράδαντα στοιχεία κατηγορίας οι δικαστές, παρά την αθωωτική πρόταση του Εισαγγελέα,  μέ καταδίκασαν. Σε κάμποσους (δεν θυμάμαι πόσους-δεν έχει σημασία) μήνες φυλάκιση...

Μήνες μετά αθωώθηκα -μετά πολλών ...επαίνων- από το Εφετείο Λάρισας. Ώς τότε όμως η ψυχή μου είχε πάει στην ...Κούλουρη.
Ήταν η μέρα -το 1979- που έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Θεσσαλονίκη, στην οποία πήγα για άλλη δουλειά αργά το βράδυ μετά την αθώωση, χωρίς να έχω πάρει χαμπάρι... Όλη τη μέρα τήν πέρασα μέσα στο -τόσο κρίσιμο για μένα- Δικαστήριο και μετά οδηγούσα μόνος... παρέα με τις σκέψεις μου για την περιπέτεια, χωρίς ν' ανοίξω ραδιόφωνο.
Αυτήν την ιστορία όμως θα σάς τήν διηγηθώ άλλη φορά.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ:
 Όπως μάθαμε μετά την -σε πρώτο βαθμό- καταδίκη μου η μηνύτρια πριν από μένα είχε πάρει ...σβάρνα όλους τους πολυκατοικιτζήδες του Βόλου, υποβάλλοντας συνέχεια μηνύσεις, μπάς και πάρει αποζημίωση μετά από τυχόν καταδίκη κάποιου.
Είχαν αθωωθεί όλοι, πιθανότατα λόγω ...εντοπιότητας. Εμένα βρήκαν να καταδικάσουν, ίσως επειδή ήμουν "ξένο σώμα", γιαννιώτης.
Υπόβαλε μηνύσεις, που δεν κοστίζουν τίποτα, και όχι αγωγές, που απαιτούν δικηγόρο.
Μιά άλλη, ίσως σχετική, λεπτομέρεια: Ο πρόεδρος του δικαστήριου παλιότερα υπηρετούσε στα Γιάννενα και είχε πρόσφατα μετατεθεί στο Βόλο. Ίσως κάποιος γιαννιώτης μηχανικός να τόν είχε στενοχωρήσει και ...έβγαλε το άχτι του καταδικάζοντας εμένα...
«Με το στανιό» μπροστά σε τέτοια στοιχεία και τέτοια κατάθεση του γυιού...
Άνθρωποι είναι και οι δικαστές...

Όσο για την κλοπή {γιατί πράγματι είχε σκαφτεί το χωράφι και είχε αφαιρεθεί αμμοχάλικο} μάλλον τήν είχε κάνει κάποιος συγχωριανός της μηνύτριας για να μπαζώσει το οικόπεδό του...
---------------------------------
(*) Πρόταση που δεν μπορεί να απαλλαγεί εύκολα από την σκιά «πολιτικής υπαγόρευσης»...