5 ιστορίες Εφορίας (και καθόλου ...ευφορίας) και μία για την Εθνική Συλλογική Σύμβαση

Σάς χρωστάω εφτά ιστορίες με (και για) την ΔΕΗ και τους ΔΕΗδες. και θα σάς τίς χρωστάω για κάμποσο καιρό ακόμα. Μ' αυτές θα βγάλουμε τον χειμώνα...

Έχω όμως κι άλλες πέντε, όλες προσωπικές μου, και ενδεικτικές της νοοτροπίας κάποιων Εφοριακών και των εν γένει ...φορατζήδων μας, των υπουργών μη εξαιρουμένων..., αλλά ΚΑΙ διδακτικές!

Τις εξής:

1. Η χοντρική πώληση (30%) των πρατηρίων καυσίμων και ...αι βλαβεραί αυτής συνέπειαι (1966++++)

2. Επιστροφή φόρου κατόπιν ζητηθείσας προμήθειας... (1968)

3. Δημοσιοποίηση φορολογικών καταλόγων επί χούντας και μιά συνέπεια της πλάκας (1971)

4. Αγοράζοντας χωράφια γλίτωνες φόρους! (1972)

5. Καταδίκη για αναλυτική αναγραφή του ΦΠΑ (1987)

Θα σάς τίς χρωστάω κι αυτές όμως...

Από σκοπού.

Δεν θέλω μέσα σ' αυτή τη λαίλαπα φορομπηχτισμού, που πάνε να τήν κουκουλώσουν ενεργοποιώντας τον λεγόμενο "κοινωνικό αυτοματισμό", την στροφή δηλαδή της μιάς κοινωνικής ομάδας εναντίον άλλης, να ρίξω το ελάχιστο «λάδι στη φωτιά».

Δεν θα γράψω τίποτε για τους Εφοριακούς (ούτε για τους ΔΕΗδες) τώρα.

Έχω όμως μια άλλη ...γαργαλιστική ιστορία να σάς διηγηθώ: Για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που πάνε τώρα να τήν καταργήσουν στην ουσία... την οποία όμως...

ΟΥΤΕ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΕΙ !!!

Από παλιότερη ιστορία μου (το «σύνδρομο Λαβάκου») ίσως θυμάστε τον Νικηφόρο.

Αδερφός του ήταν ο Τιμολέων, μηχανικός κι αυτός.

Είχαν φτιάξει μιά εταρεία, είχαν ξεκινήσει εργολαβίες Δημ. Έργων στο Νομό Θεσπρωτίας το 1965 και πήγαιναν καλά. Μετά από τέσσερα χρόνια είχαν αποχτήσει κάποια μηχανήματα και φορτηγά και το προσωπικό τους (χειριστές και οδηγοί κυρίως) ήταν καμμιά πενηνταριά. Τούς πρόσεχαν «σαν τα μάτια τους», ήταν άλλωστε κι οι ίδιοι κάθε μέρα στα εργοτάξια, τούς πλήρωναν όλα τα δικαιώματα, τούς είχαν όλους ασφαλισμένους κανονικά. Σ' αυτούς στήριζαν την επιτυχία τους με λίγα λόγια.

Δεν είχαν όμως δυνατότητα να συντηρούν εφεδρικό προσωπικό. Για τρείς μπουλντόζες π.χ. να έχουν τέσσερις μπουλντοζέρηδες.

Τότε η εργασία ήταν εξαήμερη-οχτάωρη και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα.

Έτσι δημιουργούνταν πρόβλημα στην αλυσίδα εργασίας αν, π.χ. πάλι, ένας μπουλντοζέρης ζητούσε άδεια μιά μέρα για να πάει το παιδί του στο γιατρό ή να λύσει κάποιο πρόβλημά του στη Νομαρχία.

Σκέφτηκαν λοιπόν το εξής:

Να εφαρμόσουν πενθήμερη εργασία, με εννιάωρο όμως, χωρίς μείωση των αμοιβών του προσωπικού, παρότι στη βδομάδα επάνω θα δούλευαν 45 ώρες αντί 48.

Έτσι δεν θα χρειάζονταν τέτοιες έκτακτες άδειες οι εργαζόμενοι, αφού θα μπορούσαν να κάνουν τις δουλιές τους το ελεύθερό τους Σάββατο. Δεν θα έσπαγε η αλυσίδα εργασίας τις υπόλοιπες μέρες για τέτοιο λόγο, που οι νεαροί μηχανικοί-αδελφοί-συνεταίροι είχαν εκτιμήσει ότι μείωνε την συνολική απόδοση περισσότερο από τις 3 λιγότερες ώρες. Και οι ίδιοι άλλωστε θα είχαν ελεύθερο το Σάββατο για οργανωτική δουλειά και διοικητικές υποθέσεις, χωρίς να χρειάζετα να λείψουν από τα εργοτάξια.

Έτσι ένα Σάββατο μάζεψαν όλους στα γραφεία και τούς ανακοίνωσαν το σχέδιό τους.

Ενθουσιασμός!

Όλοι συμφώνησαν άμεσα και -αυτό ήταν το "καρφάκι"- είπαν ότι δεν θα απαιτούσαν να πληρωθούν την 9η ώρα κάθε μέρας ως υπερωρία, όπως πρόβλεπε η ΕΓΣΣΕ και η Νομοθεσία.

Αυτό ίσχυε τότε: Ως υπερωρία πληρώνονταν (+25% παραπάνω) κάθε ώρα πάνω από τις 8 τη μέρα, και κάθε ώρα πάνω από τις 48 τη βδομάδα.

Μεταξύ τους όλα καλά. Έμενε όμως και το τυπικό εμπόδιο. Αν δεν κατοχυρώνονταν και τυπικά η ρύθμιση αυτή, η εταιρεία θα υποχρεώνονταν να πληρώσει αναδρομικά τις υπερωρίες κάποιου που θα πήγαινε στο δικαστήριο, αθετώντας την υπόσχεσή του.

Και γραπτή συμφωνία να υπήρχε, δεν θα είχε αξία γιατί θα κρίνονταν ως αντίθετη με την ΕΓΣΣΕ.

Το φορτίο άρσης του εμπόδιου τό ανάλαβε ο Τιμολέων.

Έφτιαξε μιά πλήρη και αναλυτική έκθεση της κατάστασης και τήν υπόβαλε ως αίτημα της εταιρείας προς το Υπουργείο Εργασίας.

Το 1969 έγινε αυτό. Χουντικός βέβαια ο υπουργός.

Πέρασαν κάνα δυό μήνες και, αντί απάντησης, έλαβαν πρόσκληση να πάνε στο Υπ. Εργασίας και να παρουσιάσουν το αίτημα στο Συμβούλιο των Διευθυντών!

Ένα ωραίο πρω'ί' λοιπόν ο Τιμολέων με ένα μάτσο στατιστικές, υπολογισμούς αλλά και καμμιά πενηνταριά έγγραφες συγκαταθέσεις των εργαζομένων, πήγε στην Πειραιώς και βρέθηκε στο μεγάλο τραπέζι συσκέψεων με μιά δωδεκάδα αρχι-γραφειοκράτες τριγύρω.

Όλοι συνοφρυωμένοι, μόνον ο επικεφαλής, ο προεδρεύων ας πούμε, έδειχνε κάπως πιο άνετος. Δεν κώλωσε ο Τιμολέων, είχε άλλωστε πρότερη «θητεία» στον φοιτητικό συνδικαλισμό, και αράδιασε όλη την επιχειρηματολογία για το πόσο φιλεργατικό ήταν αυτό που σκέφτονταν αλλά και πόσο ωφέλιμο για την εταιρεία, ...σφυροκοπώντας τους σκυθρωπούς διευθυντάδες με σωρεία υπολογισμών(*) και στοιχείων.

Δεν δέχτηκε ερωτήσεις. Δεν υπήρχε «κενό» στην παρουσίαση.

Απλώς ο προεδρεύων τόν ευχαρίστησε και τόν αποχαιρέτησε με το:

«Δεν ξέρετε σε τί μπελά μάς βάζετε, κε Παπαδόπουλε, θα ξεσηκωθούν όταν μαθευτεί και θα τό ζητήσουν κι άλλοι...

Θα τό δούμε όμως το αίτημά σας».

Τό είδαν δεν τό είδαν οι διευθυντάδες... απάντηση δεν έλαβαν τα συνεταιράκια...

Τό εφάρμοσαν όμως με το «έτσι θέλω» πιά...

Χωρίς να αντιμετωπίσουν πρόβλημα.

Ούτε αναδρομικό. Κανένας δεν πήγε να τούς "καταγγείλει".
HΘΙΚΟΝ ΔΙΔΑΓΜΑ
Όσα δεν τόλμησε η Χούντα (παράκαμψη της ΕΓΣΣΕ και «επιχειρησιακές» συμβάσεις π.χ.) τά εφαρμόζει ...σοσιαληστής υπουργός.
Για να σώσει την Ελλάδα βεβαίως-βεβαίως.

--------------------------

(*) ένας απλός πολλαπλασιασμός π.χ. δείχνει ότι εάν εφάρμοζαν τα ίδια με υπολογισμό των 5 ωρών ως υπερωριών, αλλά πληρωμή όμως μόνο 40 ωρών "κανονικής" εργασίας, οι εργαζόμενοι θα πληρώνονταν ΛΙΓΟΤΕΡΟ κατά 1,75 ώρες τη βδομάδα, δηλαδή κάπου -4%.